Ξέροντας τα μουσικά μου γούστα και γνωρίζοντας πόσο απόλυτος και ιδιότροπος είμαι, μού το είπε ο ανιψιός μου ο Στέλιος. Να μη μού το ’λεγε, πάει καλά. Αλλά μού το είπε: «θείε μου, πάρε μαζί σου Lexotanil και οπωσδήποτε ωτοασπίδες». Δεν τον άκουσα. Ωστόσο, επιβίωσα.
Πέρα από την πλάκα, τώρα, τα παιδιά που έπαιξαν τα τραγούδια τους στο Rock Festival που διοργάνωσε το Ωδείο Φίλων Μουσικής Τέχνης Ωραιοκάστρου στο πνευματικό κέντρο "Παύλος Μελάς" στο Παλαιόκαστρο, ήταν όλα τους υπέροχα!
Δεν έχει νόημα να μιλήσουμε για το πόσο πιστά ή ικανοποιητικά απέδωσαν τα αγαπημένα τους (μας) ξένα τραγούδια, αλλά ούτε και τα δικά τους… (μια παρένθεση εδώ: γιατί γράφουν τους στίχους τους στα εγγλέζικα; Θα ήθελα πολύ μια απάντηση από κάποιον από αυτούς –που ασφαλώς υπάρχει- γραπτώς ει δυνατόν, που πολύ ευχαρίστως θα δημοσιεύσουμε σε τούτη δω την ιστοσελίδα του «Χρόνου και στην εφημερίδα… κλείνει η παρένθεση).
Εκείνο που έχει σημασία είναι ότι στρώθηκαν στη δουλειά και πρόσφεραν στο κοινό τους ένα αποτέλεσμα που όπως φάνηκε ενθουσίασε. Δούλεψαν σκληρά κι αυτό ήταν ξεκάθαρο. Κάποιοι από αυτούς έδειξαν ότι (στο μέλλον) κάλλιστα μπορούν να σταθούν και σκηνικά (Δ. Τσοντάκης - φωτό).
Από τη στήλη αυτή το μόνο που μπορούμε να πούμε –δίκην συμβουλής, ας μας επιτραπεί- είναι ότι θα πρέπει τα παιδιά αυτά να είναι δεκτικά στο άκουσμα όλων των ειδών της μουσικής. Συμβαίνει να γνωρίζω ότι κάποιοι από αυτούς το κάνουν ήδη.
Το λέω αυτό έχοντας στο νου μου έναν αγαπημένο συνθέτη και τραγουδοποιό που ο ήχος του ενίοτε ταιριάζει με όσα ερμήνευσαν προχθές αυτά τα υπέροχα παιδιά. Είναι ο Nick Cave και ειδικά το τραγούδι του «The Carny» σε στίχους και μουσική του ίδιου.
Προσέξτε, παιδιά, τις ανάσες, τις σιωπές, τα γυρίσματα, τις εντάσεις, τις ηχητικές εκπλήξεις που κρύβει τούτη η σχεδόν 10λεπτη μουσική σύνθεση. Δώστε βάση στα όργανα που χρησιμοποιεί. Δείτε, για παράδειγμα, την παράξενη εκείνη γερμανική κόρνα με το βαθύ υπόκωφο ήχο. Εγώ την άκουσα πρώτα φορά στο χορωδιακό της όπερας του Βάγκνερ «Οι αρχιτραγουδιστές της Νυρεμβέργης». Είναι η κόρνα των κυνηγών την στιγμή αμολάν τα σκυλιά στο θήραμα. Δείτε πώς μπαίνει η κόρνα για κάποια δεπτερόλεπτα στη μουσική σύνθεση του Nick Cave και δημιουργεί μια ατμόσφαιρα απειλής… μυστηρίου. Δείτε πώς ένας απλός ρυθμός βαλς (3/4) μετασχηματίζεται σε ένα μακάβριο και συνάμα σαγηνευτικό μουσικό άκουσμα.
Δείτε ακόμη τις απρόσμενες, τις απότομες παύσεις στο τραγούδι του «Do You Love Me?”. Δείτε πώς σπάει την παρατεταμένη σιωπή της μουσικής, το πιάνο (από μόνο του μια ολάκερη ορχήστρα), που μέσα από μια κλιμακούμενη ένταση, φθάνει σε μια σχεδόν δαιμονική κορύφωση στο ρεφρέν. Εδώ το πιάνο εκπληρώνει σε απίστευτο δυναμισμό την αποστολή του και θυμίζει… Δημήτρη Σοστακόβιτς στις πιο ωραίες του στιγμές (στο κονσέρτο του για πιάνο) – δίχως, βέβαια, ποτέ να τον ξεπερνά… Ε, ναι, και βέβαια δεν τον ξεπερνά! Για να μην τρελαθούμε κιόλας!
Κι εδώ, ένα αβίαστο συμπέρασμα: δίχως κλασική μουσική Παιδεία, δίχως την απίστευτη ποικιλία της παραδοσιακής μουσικής των λαών και δίχως ατέλειωτες ώρες εξάσκησης και ξόδεμα ψυχής, ό,τι κι αν φτιάξετε, θα είναι λειψό. Θα το πάρει ο χρόνος (όχι ο «Χρόνος») και θα το σκορπίσει στα τρίστρατα.
Το λοιπόν, παιδιά, αυτά έχει να σας πει ένας λάτρης -ή καλύτερα σκλάβος- της μουσικής που δοκίμασε κάποτε να πιάσει όργανο στα χέρια του περίπου στην ηλικίας σας, αλλά απέτυχε παταγωδώς. Και που συνεπώς, εν τινι μέτρω, μπορεί να εκτιμήσει την απίστευτη δουλειά που κατέβαλλε ο καθένας από εσάς ξεχωριστά, και όλοι μαζί.
Κλείνοντας, και για την Ιστορία, θέλω να σας πω (το πράγμα έχει τη σημασία του) ότι οι γραμμές αυτές γράφονται αρκετή ώρα μετά τα μεσάνυχτα, υπό τους ήχους του τραγουδιού του Τσιτσάνη που λέει κάτι τέτοια λόγια:
«Με παρέσυρε το ρέμα, μάνα μου δεν είναι ψέμα
»καίγομαι για αυτήν και λιώνω… την αγαπώ…»
Αυτά…
του Δημήτρη Παπαδόπουλου (Σταυριώτη) Δημοσιεύτηκε από:
Πέρα από την πλάκα, τώρα, τα παιδιά που έπαιξαν τα τραγούδια τους στο Rock Festival που διοργάνωσε το Ωδείο Φίλων Μουσικής Τέχνης Ωραιοκάστρου στο πνευματικό κέντρο "Παύλος Μελάς" στο Παλαιόκαστρο, ήταν όλα τους υπέροχα!
Δεν έχει νόημα να μιλήσουμε για το πόσο πιστά ή ικανοποιητικά απέδωσαν τα αγαπημένα τους (μας) ξένα τραγούδια, αλλά ούτε και τα δικά τους… (μια παρένθεση εδώ: γιατί γράφουν τους στίχους τους στα εγγλέζικα; Θα ήθελα πολύ μια απάντηση από κάποιον από αυτούς –που ασφαλώς υπάρχει- γραπτώς ει δυνατόν, που πολύ ευχαρίστως θα δημοσιεύσουμε σε τούτη δω την ιστοσελίδα του «Χρόνου και στην εφημερίδα… κλείνει η παρένθεση).
Εκείνο που έχει σημασία είναι ότι στρώθηκαν στη δουλειά και πρόσφεραν στο κοινό τους ένα αποτέλεσμα που όπως φάνηκε ενθουσίασε. Δούλεψαν σκληρά κι αυτό ήταν ξεκάθαρο. Κάποιοι από αυτούς έδειξαν ότι (στο μέλλον) κάλλιστα μπορούν να σταθούν και σκηνικά (Δ. Τσοντάκης - φωτό).
Από τη στήλη αυτή το μόνο που μπορούμε να πούμε –δίκην συμβουλής, ας μας επιτραπεί- είναι ότι θα πρέπει τα παιδιά αυτά να είναι δεκτικά στο άκουσμα όλων των ειδών της μουσικής. Συμβαίνει να γνωρίζω ότι κάποιοι από αυτούς το κάνουν ήδη.
Το λέω αυτό έχοντας στο νου μου έναν αγαπημένο συνθέτη και τραγουδοποιό που ο ήχος του ενίοτε ταιριάζει με όσα ερμήνευσαν προχθές αυτά τα υπέροχα παιδιά. Είναι ο Nick Cave και ειδικά το τραγούδι του «The Carny» σε στίχους και μουσική του ίδιου.
Προσέξτε, παιδιά, τις ανάσες, τις σιωπές, τα γυρίσματα, τις εντάσεις, τις ηχητικές εκπλήξεις που κρύβει τούτη η σχεδόν 10λεπτη μουσική σύνθεση. Δώστε βάση στα όργανα που χρησιμοποιεί. Δείτε, για παράδειγμα, την παράξενη εκείνη γερμανική κόρνα με το βαθύ υπόκωφο ήχο. Εγώ την άκουσα πρώτα φορά στο χορωδιακό της όπερας του Βάγκνερ «Οι αρχιτραγουδιστές της Νυρεμβέργης». Είναι η κόρνα των κυνηγών την στιγμή αμολάν τα σκυλιά στο θήραμα. Δείτε πώς μπαίνει η κόρνα για κάποια δεπτερόλεπτα στη μουσική σύνθεση του Nick Cave και δημιουργεί μια ατμόσφαιρα απειλής… μυστηρίου. Δείτε πώς ένας απλός ρυθμός βαλς (3/4) μετασχηματίζεται σε ένα μακάβριο και συνάμα σαγηνευτικό μουσικό άκουσμα.
Δείτε ακόμη τις απρόσμενες, τις απότομες παύσεις στο τραγούδι του «Do You Love Me?”. Δείτε πώς σπάει την παρατεταμένη σιωπή της μουσικής, το πιάνο (από μόνο του μια ολάκερη ορχήστρα), που μέσα από μια κλιμακούμενη ένταση, φθάνει σε μια σχεδόν δαιμονική κορύφωση στο ρεφρέν. Εδώ το πιάνο εκπληρώνει σε απίστευτο δυναμισμό την αποστολή του και θυμίζει… Δημήτρη Σοστακόβιτς στις πιο ωραίες του στιγμές (στο κονσέρτο του για πιάνο) – δίχως, βέβαια, ποτέ να τον ξεπερνά… Ε, ναι, και βέβαια δεν τον ξεπερνά! Για να μην τρελαθούμε κιόλας!
Κι εδώ, ένα αβίαστο συμπέρασμα: δίχως κλασική μουσική Παιδεία, δίχως την απίστευτη ποικιλία της παραδοσιακής μουσικής των λαών και δίχως ατέλειωτες ώρες εξάσκησης και ξόδεμα ψυχής, ό,τι κι αν φτιάξετε, θα είναι λειψό. Θα το πάρει ο χρόνος (όχι ο «Χρόνος») και θα το σκορπίσει στα τρίστρατα.
Το λοιπόν, παιδιά, αυτά έχει να σας πει ένας λάτρης -ή καλύτερα σκλάβος- της μουσικής που δοκίμασε κάποτε να πιάσει όργανο στα χέρια του περίπου στην ηλικίας σας, αλλά απέτυχε παταγωδώς. Και που συνεπώς, εν τινι μέτρω, μπορεί να εκτιμήσει την απίστευτη δουλειά που κατέβαλλε ο καθένας από εσάς ξεχωριστά, και όλοι μαζί.
Κλείνοντας, και για την Ιστορία, θέλω να σας πω (το πράγμα έχει τη σημασία του) ότι οι γραμμές αυτές γράφονται αρκετή ώρα μετά τα μεσάνυχτα, υπό τους ήχους του τραγουδιού του Τσιτσάνη που λέει κάτι τέτοια λόγια:
«Με παρέσυρε το ρέμα, μάνα μου δεν είναι ψέμα
»καίγομαι για αυτήν και λιώνω… την αγαπώ…»
Αυτά…
του Δημήτρη Παπαδόπουλου (Σταυριώτη) Δημοσιεύτηκε από:
http://www.xronews.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=445:-rock-festival&catid=5:cult&Itemid=10
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου