Το 1940 κατοικούσαν στο Ωραιόκαστρο 260 άντρες εκ των οποίων οι 137 μπορούσαν να επιστρατευτούν.
Το 1941 μια γερμαντική μονάδα εγκαταστάθηκεσ το βίλλα Τσίτση τοποθετώντας φυλάκια και σκοπιές. Λίγο πριν φύγουν το 1944 δώρισαν στους κατοίκους μια ηλεκτρομηχανή που βέβαια δεν υπήρχε καυσιμο να την λειτουργήσουν.
Μετά τον πόλεμο το κοινοτικό συμβούλιο εκπόιησε οικόπεδα σε αστικές οικογένειες για ανέγερση εξοχικών κατοικιών ώστε να προσελκύσουν παραθεριστές.
Έγινε το Ωραιόκαστρο παραθεριστικό κέντρο που τα καλοκαίρια νοικιάζαν οι κάτοικοι τα σπίτια τους σε Θεσσαλονικείς και όχι μόνο που ερχόταν στην περιοχή για το υπέροχο κλίμα, και τον καθαρό βουνίσιο αέρα.Έτσι έγιναν και οι πέτρινες κατασκηνώσεις που στη θέση τους τώρα βρίσκεται το Γυμνάσιο-Λύκειο Ωραιοκάστρου.
Χαρακτηριστική παράδειγμα τουρίστριας στο Ωραιόκαστρο η Ζωή Λάσκαρη που πέρασε τα παιδικά της καλοκαίρια σ΄ενα σπίτι επί της 25ης Μαρτίου πάνω από την Λ. Δημοκρατίας.
Το 1970 η παλιά κοινότητα (κτίριο) κατεδαφίστηκε και άρχισαν να λειτουργούν σε ένα τμήμα νέου, το οποίο είχε σχεδόν τελιώσει με το υπόλοιπο κομμάτι του κτιρίου ημιτελή.
Η κοινότητα τότε αντιμετώπιζε δυσκολίες και ανέβαλε την ολοκλήρωση του τεχνικού έργου διότι είχαν υπερεκτιμήσει τον προυπολογισμό.
Η γεωργική παραγωγή τότε είχε μειωθεί, τα έσοδα της κοινότητας προερχόταν από το τέλος ύδρευσης.
Έτσι εκείνη την χρονιά αποφάσισε το κοινοτικό συμβούλιο να εκποιήσουν κάποια οικόπεδα 32 σε σύνολο για να χρηματοδοτήσουν το κτίριο της κοινότητας, και το δίκτυο ύδρευσης.
Βέβαια τα οικόπεδα τότε δεν είχαν τις σημερινές αξίες. Να μην ξεχνάμε λοιπόν ότι για να γίνει το δίκτυο ύδρευσης του Ωραιοκάστρου με το κοινοτικό κτίριο, πουλήθηκαν 32 ακίνητα.
Πως γινόταν η αποκομοιδή των σκουπιδιών?
Μαζεύανε τα σκουπίδια σε κάρο και τα μεταφέρανε στη θέση Καλόγερος, εκεί που τώρα είναι η λίμνη, παλιότερα ήταν η χωματερή μας.
Το 1973 προμηθεύτηκαν αυτοκίνητο για την αποκομιδή σκουπιδιών.
Ο σημαντικότερος πωλητής ακινήτων στο Ωραιόκαστρο ήταν η ίδια η κοινότητα εκτός από τους κατοίκους. Μεσιτικά Γραφεία εκείνης της εποχής αγόραζαν αγροτεμάχια και αφού τα χώριζαν τα πουλούσαν σαν επενδυτικές λύσεις σε Θεσσαλονικείς.
Το 1966 εγκρίθηκε τροποποίηση του ρυμοτομικού σχεδίου στον οικισμό Γαλήνης.
Το 1968 το κοινοτικό συμβούλιο Ωραιοκάστρου αποφάσισε να απαγορεύσει την ανέγερση οικημάτων και παραπηγμάτων σε οικόπεδα κάτω των 500τ.μ.
Ταυτόχρονια δρομολόγησε ρυμοτομική μελέτη για επέκταση οικισμού 2.500τ.μ. προς τη Συμμαχική οδό.
Η εκκλησία μας "Κοίμηση της Θεοτόκου" ξεκίνησε ως μικρός ναός το 1945, ενώ το 1961 θεμελιώθηκε ως μεγάλος ναός.
Γράφει η Σοφία Κυριακίδου
Πηγή Δημοτικό περιοδικό Ωραιοκάστρου τεύχος 59, 2010.
Το 1941 μια γερμαντική μονάδα εγκαταστάθηκεσ το βίλλα Τσίτση τοποθετώντας φυλάκια και σκοπιές. Λίγο πριν φύγουν το 1944 δώρισαν στους κατοίκους μια ηλεκτρομηχανή που βέβαια δεν υπήρχε καυσιμο να την λειτουργήσουν.
Μετά τον πόλεμο το κοινοτικό συμβούλιο εκπόιησε οικόπεδα σε αστικές οικογένειες για ανέγερση εξοχικών κατοικιών ώστε να προσελκύσουν παραθεριστές.
Έγινε το Ωραιόκαστρο παραθεριστικό κέντρο που τα καλοκαίρια νοικιάζαν οι κάτοικοι τα σπίτια τους σε Θεσσαλονικείς και όχι μόνο που ερχόταν στην περιοχή για το υπέροχο κλίμα, και τον καθαρό βουνίσιο αέρα.Έτσι έγιναν και οι πέτρινες κατασκηνώσεις που στη θέση τους τώρα βρίσκεται το Γυμνάσιο-Λύκειο Ωραιοκάστρου.
Χαρακτηριστική παράδειγμα τουρίστριας στο Ωραιόκαστρο η Ζωή Λάσκαρη που πέρασε τα παιδικά της καλοκαίρια σ΄ενα σπίτι επί της 25ης Μαρτίου πάνω από την Λ. Δημοκρατίας.
Το 1970 η παλιά κοινότητα (κτίριο) κατεδαφίστηκε και άρχισαν να λειτουργούν σε ένα τμήμα νέου, το οποίο είχε σχεδόν τελιώσει με το υπόλοιπο κομμάτι του κτιρίου ημιτελή.
Η κοινότητα τότε αντιμετώπιζε δυσκολίες και ανέβαλε την ολοκλήρωση του τεχνικού έργου διότι είχαν υπερεκτιμήσει τον προυπολογισμό.
Η γεωργική παραγωγή τότε είχε μειωθεί, τα έσοδα της κοινότητας προερχόταν από το τέλος ύδρευσης.
Έτσι εκείνη την χρονιά αποφάσισε το κοινοτικό συμβούλιο να εκποιήσουν κάποια οικόπεδα 32 σε σύνολο για να χρηματοδοτήσουν το κτίριο της κοινότητας, και το δίκτυο ύδρευσης.
Βέβαια τα οικόπεδα τότε δεν είχαν τις σημερινές αξίες. Να μην ξεχνάμε λοιπόν ότι για να γίνει το δίκτυο ύδρευσης του Ωραιοκάστρου με το κοινοτικό κτίριο, πουλήθηκαν 32 ακίνητα.
Πως γινόταν η αποκομοιδή των σκουπιδιών?
Μαζεύανε τα σκουπίδια σε κάρο και τα μεταφέρανε στη θέση Καλόγερος, εκεί που τώρα είναι η λίμνη, παλιότερα ήταν η χωματερή μας.
Το 1973 προμηθεύτηκαν αυτοκίνητο για την αποκομιδή σκουπιδιών.
Ο σημαντικότερος πωλητής ακινήτων στο Ωραιόκαστρο ήταν η ίδια η κοινότητα εκτός από τους κατοίκους. Μεσιτικά Γραφεία εκείνης της εποχής αγόραζαν αγροτεμάχια και αφού τα χώριζαν τα πουλούσαν σαν επενδυτικές λύσεις σε Θεσσαλονικείς.
Το 1966 εγκρίθηκε τροποποίηση του ρυμοτομικού σχεδίου στον οικισμό Γαλήνης.
Το 1968 το κοινοτικό συμβούλιο Ωραιοκάστρου αποφάσισε να απαγορεύσει την ανέγερση οικημάτων και παραπηγμάτων σε οικόπεδα κάτω των 500τ.μ.
Ταυτόχρονια δρομολόγησε ρυμοτομική μελέτη για επέκταση οικισμού 2.500τ.μ. προς τη Συμμαχική οδό.
Η εκκλησία μας "Κοίμηση της Θεοτόκου" ξεκίνησε ως μικρός ναός το 1945, ενώ το 1961 θεμελιώθηκε ως μεγάλος ναός.
Γράφει η Σοφία Κυριακίδου
Πηγή Δημοτικό περιοδικό Ωραιοκάστρου τεύχος 59, 2010.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου