Ο Νίκος Μαυρόπουλος θυμάται ότι….
Ήταν Κυριακή πρωί, ήμουν εννέα χρονών και ξεκίνησα με τον αδελφό μου Δανιήλ να πάμε εκκλησία.
Την ημέρα αυτή από τις 8 το πρωί είχε ξεκινήσει η βολή των ΤΕΑ του χωριού, που είχαν επικεφαλή έναν ανθυπολοχαγό του στρατού, κοντά στο λατομείο του Δριμάκη που τότε δεν υπήρχε.
Κι από περιέργεια αντί να πάμε στην εκκλησία πήγαμε στην περιοχή της βολής.
Εκεί είχε και άλλα παιδιά μεγαλύτερα σε ηλικία. Όταν τέλειωσε η βολή γύρω στις 12 το μεσημέρι έφυγαν τα ΤΕΑ από το πεδίο βολής και τα παιδιά που ήταν εκεί πήγαν να μαζέψουν σίδερα από τους όλμους που έσκασαν, ορισμένοι από αυτούς όμως δεν έσκασαν. Πάνω στο βουνό τα παιδιά χωρίστηκαν σε ομάδες και η μια πήγε στην αριστερή κι εγώ σαν μικρός που ήμουν πήγα στη δεξιά μεριά.
Στα τριάντα μέτρα μακριά βρήκα έναν όλμο που δεν είχε σκάσει και φώναξα από την χαρά μου τα άλλα παιδιά, αμέσως αυτοί ήρθαν σε μένα και ο μεγαλύτερος της παρέας Παναγιώτης Μωησιάδης, που ήταν 13 ετών μου πήρε τον όλμο από τα χέρια κι άρχισε να τον περιεργάζεται.
Εγώ επειδή ήμουν μικρός δεν μπορούσα να κάνω τίποτα αφού μου είχε πάρει τον όλμο και έτσι έφυγα και πήγα 100μ πιο κάτω, όπου εκεί είχε σκάσει ένα βλήμα κι ο Κυριάκος Μαρμαρίδης του Κωνσταντίνου έψαχνε να βρει τα θραύσματα του βλήματος.
Την ώρα που έφτασα στον Κυριάκο άκουσα έναν μπαμ πιο πίσω στον όλμο που περιεργαζόταν ο Παναγιώτης Μωησιάδης. Ο όλμος έσκασε στα χέρια του Παναγιώτη την ώρα που τον χτύπησε στην πέτρα νομίζοντας ότι ήταν ακίνδυνο, σκοτώνοντας τον επί τόπου και τραυματίζοντας τον Λιθοξόπουλο Ιωάννη του Φωτίου στο χέρι, τον Μελέτιο Μουρατίδη στην γάμπα του αριστερού ποδιού, το Λάζαρο Καλαιτζίδη του Λεωνίδα στα γόνατα. Παρών στο ατύχημα αλλά χωρίς τραυματισμό αφού πρόλαβαν να κρυφτούν πίσω από το βράχο ήταν ο Μουρατίδης Χαράλαμπος του Γεωργίου, ο Νικόλαος Μωησιάδης, κι άλλα παιδιά που δεν θυμάμαι.
Την Κυριακή αυτή θα γινόταν φιλικός αγώνας της Αστραπής Μεσαίου και αναβλήθηκε.
Το λεωφορείο της αντίπαλης ομάδας πήρε τους τραυματίες και τους πήγε στο νοσοκομείο. Όλο το χωρίο έκλαψε το μικρό Παναγιώτη που έφυγε τόσο πρόωρα από τη ζωή.
Ο ανθυπολοχαγός που ήταν υπεύθυνος της άσκησης φεύγοντας να πάρει το λεωφορείο της συγκοινωνίας άκουσε το θόρυβο και είδε με τα κιάλια του το ατύχημα και είπε ότι υπάρχουν νεκροί. Εγώ από το φόβο μου πήγα και κρύφτηκα στο σπίτι του Αναστασίου Μαυρίδη για να μην φάω ξύλο από την μάνα μου γιατί αυτή με έστειλε στην εκκλησία κι εγώ πήγα στο πεδίο βολής. Ήταν Κυριακή 27/4/1957
Ο Διμοιρίτης των ΤΕΑ ήταν ο Δημήτρης Λαζαρίδης του Λαζάρου
Δημοσιεύτηκε από την εφημερίδα ΠΟΝΤΟΣ Μεσαίου
Δεκέβριος 2010
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου