Α-Ω Θυμαρίσιο Ρηχειώτικο Μέλι απο κοφίνια.Πως γινόταν η Μελισσοκόμιση τη δεκαετία του '30

Στην Κουλοχέρα όπως και τα γύρω βουνά Γαϊδουροβούυνι και Πούλο κυριαρχεί το θυμάρι. Θυμάρι σημαίνει μέλισσες και μέλισσες σημαίνουν μέλι. Η Ρηχιά λοιπόν παρήγαγε εξαιρετικό Μέλι Εξαιρετικό Θυμαρίσιο μέλι. Γιατί την εποχή εκείνη το ρηχιώτικο μέλι ήταν γνήσιο Θυμάρι. 

Το μέλι από τα ανοιξιάτικα αγριολούλουδα χρησιμοποιούταν για την αναπαραγωγή ενώ το ρείκι και ο κονιζός το φθινόπωρο για την διατροφή των μελισσών τους χειμωνιάτικους μήνες. Έτσι το διαθέσιμο μέλι για τον μελισσοκόμο ήταν το μέλι των καλοκαιρινών μηνών, δλαδή το θυμαρίσιο. Οι μέλισσες, όπως και οτιδήποτε άλλο στο Ζάρακα ήταν αυτάρκεις. Δηλαδή οι μέλισσες γενιόταν ζούσαν και πέθαιναν στα όρια του ζάρακα. Να σημειώσουμε ότι οι κυψέλες πριν το 1935 ήταν κοφίνια και συνεπώς αμετακίνητες. Παρά όλα αυτά, οι μελισσοκόμοι στη Ρηχιά πριν το 1930 ήταν ελάχιστοι. Μια τοπική παροιμία λέει. «Αν κάναν όλες οι μύγες μέλι δεν θα τρώγαν μόνο οι Μοναίοι». 

Ο μπάρμπα Μιχάλης ο Μονός (Μπέλεσης) ήταν ο μεγαλομελισσοκόμος της εποχής.

Μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 30, οι κυψέλες στη Ρηχιά ήταν κατασκευασμένες από κοφίνια. Όπως τα γνωστά κοινά κοφίνια είχαν σχήμα αναστραμμένου κόλουρου κώνου. Τα πλευρά ήταν στεγανοποιημένα με σβουνιά (ένα μείγμα από κοπριά αγελάδας, χωμα και νερό), σε κάποια ορισμένη αναλογία. Το σκέπασμα αποτελείτο από χόρτο ??????. Στο πάνω μέρος του κοφινιού ήταν τοποθετημένα τα κανόνια (ναι έτσι τα έλεγαν). Τα κανόνια ήταν ξύλινα πηχάκια, άνισα , ούτως ώστε όταν τοποθετούνταν στο πάνω χείλος του κοφινιού σχημάτιζαν ένα λείο πάτωμα αλλά μόνο στην πάνω όψη. Στην κάτω πλευρά των κανονιών που ήταν τριγωνικά, κρεμούσαν οι μέλισσες τις κερήθρες, που φυσικά έπαιρναν την μορφή του κοφινιού. Κατά τον τρύγο, αφαιρούσαν τόσες κερήθρες όσες έκρινε ο μελισσοκόμος. 

Τις έκοβαν σε τεμάχια τις τοποθετούσαν Σε δοχεία καλά σφραγισμένα για να αποφύγουν τις μέλισσες και τις σφήκες και τις μετέφεραν με μουλάρια ή γαϊδούρια στο μελισσοκομείο. Εκεί τις έστυβαν μέσα σε κόφες και άφηναν το μέλι να στραγγίσει. Τις στραγγιγμένες κερήθρες τις έβραζαν και με μια ειδική διαδικασία αφαιρούσαν το κερί. Συνεχίζοντας το βράσιμο του νερού των κερηθρών έφτιαχναν το πετιμέζι. Δυστυχώς δεν υπάρχουν φωτογραφίες αυτών διαδικασιών.