Είναι και αυτό από τα ευτράπελα της εποχής.
Ταξιδέυοντας με το 27 προς κέντρο, με ένα παλιό λεωφορείο που αν θυμόσαστε είχε μεγάλα παράθυρα συρόμενα. Είναι μέσα ένα νεαρό ζευγάρι. Αυτός πολύ αδύνατος ισχνός θα έλεγα. Αυτή ξανθιά με ροζ κοτσιδάκια. Ντυμένοι άθλια και οι δύο. Ξαφνικά ενώ έχουμε περάσει τη στάση του Βαρδαρίου, αρχίζουν να φωνάζουν τον οδηγό να τους ανοίξει γιατί εκεί θέλουν να κατεβούν. Φωνές τσιρίδες, βαβούρα. Το λεωφορείο φυσικά είναι στη μεσαία λωρίδα και περιμένει στο φανάρι.
Αρχίσαν να απειλούν. "Οδηγέ άνοιξε γιατί θα πηδήξουμε από το παράθυρο εμείς θέλουμε εδώ να κατεβούμε, γιατί μετά θα χαθούμε δεν ξέρουμε το δρόμο".
Φυσικά ο οδηγός τους αγνόησε για να μην τεθεί ο ίδιος σε κίνδυνο αλλά και τα παιδιά που μάλον ήταν ή μαστουρωμένα, ή είχαν στερητικό σύνδρομο.
Δίνει ένα σάλτο το αγόρι και πηδά έξω από το παράθυρο, ενώ δίπλα περνούσαν αυτοκίνητα και μηχανάκια. Δίνει ένα σάλτο και η κοπέλα με κάτι τακουνια "πολυκατοικίες" και πηδά και αυτή από το παράθυρο του λεωφορείου. Απίστευτο.... Να πάθουν κάτι εκείνη την ώρα και να τραβιέται ο οδηγός για χρόνια. Άγνοια κινδύνου να το πω. Τρέλλα της στιγμής. Οτι κι αν πω λίγο θα είναι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου