Α-Ω Διατηρώ την Παράδοση. Σκούπα όπως την έκαναν οι παπούδες μας. Η παλιά ΠΑΡΑΣΥΡΑ.

Το ξέρουμε όλοι αυτό το φυτό είναι αυτοφυές στην Ελλάδα παντού. Το λένε ΣΠΑΘΟ και απο αυτό έκαναν σκούπες οι παπούδες μας

Πρόκειτα για τα σκληρά, αλλά απλά στην κατασκευή, ξύλοειδή είδη σκούπας, τα λεγόμενα «σαρωμάτα».Τη λέγανε και παρσύρα. Χαράς το πράμα, θα μου πεις… Έλα όμως που εκείνα τα χρόνια, όι μόνο ηλεκτρικές σκούπες δεν είχαμενε, μα μηδε ρεύμα. Και οι παρασύρες απου θωρείτε είτανε οι “πολυτελείας”, εισαγωγής από την άλλη Ελλάδα, ενώ η καθημερινή παρασύρα είτανε με βρούλα για εμάς τσοι τυχερούς (τσοι Καμπίτες απούχαμενε βρούλα). Οι Ορεινοί (οι πανωριζίτες)εφτιάχνανε σκούπες με θύμους δεμένους σε ένα ξύλο

Πρόκειται για σκούπες που σάρωναν τ’ αλώνια και όταν καθαρίζονταν, αλλά και μετά από εργασίες (στάρια, κριθάρια, φασόλια, αραποσίτια, κλ).Ή καθάριζαν τα κοτέτσια, τις αυλές.

Κατασκευάζονταν από τα φιντάνια ενός εξαμήνου του θάμνου «σπάρτο» που  στη χώρα μας αφθονεί…
Τα κλαδάκια-πλοκάμια (χλωρά) συμπεριφέρονται ως σχοινιά και πλέκονται, αλλά όταν ξεραθούν γίνονται πολύ σκληρά και δυνατά!!!Έκαναν με τα χέρια μια καλή δέσμη που να πιάνεται αρκετά από ένα χέρι και δένονταν περίπου 20 πόντους από το χοντρό μέρος των σπάρτων και ανά τριάντα προς τα λεπτότερα, αλλά πολύ περισσότερα άκρα. Κόβονταν και οι άκρες ίσια με την καλδευτήρα και το «σάρωμα» ήταν έτοιμο.
 Οι σύγχρονες νοικοκυρές σίγουρα δεν έχουν σκεφτεί να ζήσουν σε ένα σπίτι χωρίς ηλεκτρική σκούπα και χωρίς διάφορα «χρήσιμα» αντικείμενα όπως οι φρουτιέρες που στολίζουν το τραπέζι του φαγητού ή τους πάγκους της κουζίνας.

ΕΠΑΓΓΕΛΜΑ  Σαρωθροποιός
Το επάγγελμα του σαρωθροποιού γνώρισε μεγάλες δόξες πριν την βιομηχανική
επανάσταση. Οι ψάθινες, χειροκίνητες σκούπες είναι σκληρές και ανθεκτικές, κατάλληλες για να
σκουπίζουμε τις αυλές μας, τους δρόμους και τα πεζοδρόμια.
Στο Άργος υπήρχαν πολλά σαρωθροποιεία, τα οποία είχαν αρκετούς τεχνίτες. Οι
βιοτεχνικές αυτές μονάδες είχαν κατακλίσει τις αγορές ολόκληρης της χώρας. Αυτό το
χρωστούσαν και στο γεγονός ότι στον βάλτο νότια του Άργους φύτρωνε το σαρωθρόχορτο, το
φυτό από το οποία φτιάχνονταν οι σκούπες, ένα αυτοφυές αλλά και καλλιεργήσιμο υδροχαρές
φυτό που ευδοκιμεί σε βαλτώδεις περιοχές.
Καθώς η τεχνολογία εξελίχθηκε και εφευρέθηκαν οι ηλεκτρικές σκούπες, οι χειροκίνητες
σταμάτησαν σιγά σιγά να χρησιμοποιούνται.

Ποια είναι η ιστορία του εργαστηρίου σκούπας; Πώς μάθατε εσείς αυτή τη δουλειά;
Το μαγαζί αυτό το είχε ο πατέρας μου και πριν απ’ αυτόν ο παππούς μου. Ο πατέρας μου με
δίδαξε την τέχνη του σαρωθροποιού και ξεκίνησα να εργάζομαι μαζί του σε ηλικία 12 χρονών,
εγώ και ο αδερφός μου.

Πώς ήταν η κατάσταση με τους σαροθρωποιούς τότε;
Μέχρι το 1960, είχαμε στο Άργος περίπου 120 βιοτεχνίες σκούπας. Το είδος πήγαινε πολύ καλά,
πρέπει να καταλάβετε πως τότε δεν υπήρχαν οι τυποποιημένες σκούπες, παρά μόνο οι
χειροποίητες. Οι περισσότερες βιοτεχνίες ήταν εδώ στην περιοχή μας λόγω του σαροθρόχορτου
που φύτρωνε στους βάλτους της Νέας Κίου. Το χόρτο αυτό ήταν αυτοφυές αλλά και το
καλλιεργούσαν, ή μερικές φορές το εισαγάγαμε από την Βουλγαρία. Πουλούσαμε σκούπες σε
ολόκληρη τη χώρα, υπήρχε μεγάλη ζήτηση. Ο πατέρας μου είχε ένα φορτηγό με το οποίο
πηγαίναμε σε όλη την Ελλάδα και προμηθεύαμε με σκούπες τα μαγαζιά. Οι πωλήσεις
αυξάνονταν κυρίως το καλοκαίρι, που ο κόσμος άρχιζε να κάθεται στις αυλές.

Πόσες σκούπες φτιάχνατε την ημέρα;
Περίπου τριάντα με σαράντα…

Και πόσο κόστιζε η μια; -Κόστιζε 3 δραχμές.

Πότε σταμάτησε η ζήτηση των χειροποίητων σκουπών;
Περίπου στο 1960 όταν αντικαταστάθηκαν από τις τυποποιημένες σκούπες που
κατασκευάζονταν στη Βουλγαρία.

Πηγη  

http://www.tomtb.com/skoup-kala8-sarwm-kert-pam-7596-2/ 

https://www.google.gr/webhp?hl=el#hl=el&q=%CF%80%CF%89%CF%82+%CE%B5%CF%86%CF%84%CE%B9%CE%B1%CF%87%CE%BD%CE%B1%CE%BD+%CF%83%CE%BA%CE%BF%CF%85%CF%80%CE%B5%CF%82+%CE%BF%CE%B9+%CF%80%CE%B1%CE%BB%CE%B9%CE%BF%CE%B9