Οι πρώτες πληροφορίες αναφέρουν ότι το πρόβλημα ήταν ιδιαίτερα έντονο στην επαρχία, ενώ οι αναλήψεις ήταν κυρίως από ανθρώπους – νοικοκυριά με μικρές καταθέσεις.
Πήγαινε ο κόσμος στις τράπεζες και για να σηκώσει ποσά 2.000-3.000 ευρω ίσως τις τελευταίες του οικονομίες μήπως προλάβει για να έχει για μια δύσκολη ώρακαι περνούσε από ανακριση "Γιατί τα πέρνετε από εδώ τα λεφτά σας;" "Που θα τα πάτε;", "Στο σπίτι σας κινδυνεύουν εδώ όχι"....
Λες και δεν είχε το δικαίωμα να τα πάει όπου θέλει, αλλά έπρεπε να πάρει τη γνώμη του τραπεζίτη.Έπρεπε να δώσει λογαριασμό τι τα θέλει, γιατί τα σηκώνει.
Επίσης, κάτι το οποίο όμως δεν έχει εξακριβωθεί, ήταν ότι μια συγκεκριμένη μεγάλη τράπεζα έδωσε εντολή να διακοπούν οι αναλήψεις, με τους εργαζομένους να επικαλούνται τεχνικά προβλήματα (κατ' εντολή της διοίκησης της τράπεζας). Την ίδια ώρα μαζικές αναλήψεις σημειώθηκαν από ΑΤΜ τραπεζών κατά τη διάρκεια και του Σαββατοκύριακου των εκλογών.
Τελικά δεν ξέρουμε αν όλα αυτά τα "πολιτικά ευτράπελα" που συνέβησαν ήταν στημένα, πράγμα και το πιο πιθανό, είτε για να πιέσουμε την κοινή γνώμη να αποδεχθεί τα νέα δυσβάσταχτα μέτρα, είτε για πιέσουμε έμμεσα τους ξένους εταίρους ότι πρέπει να υπάρξει μια αλλαγή στην εφαρμογή την φορολογικής πολιτικής, είτε, το "κλασσικό", τα πολιτικά κόμματα να προσπαθήσουν να κερδίσουνε την εντυπώσεις. Ένα όμως είναι το σίγουρο, ότι όλα αυτά είναι απλά απαξιωμένες πολιτικές στρατηγικές των προηγούμενων δεκαετιών, οι οποίες σε καμία περίπτωση δεν αρμόζουν στην κρισιμότητα της κατάστασης στην οποία βρίσκεται η χώρα μας.
Ολα αυτά τα οποία γίνονται, σε συνδυασμό και με την οικονομική πολιτική που εφαρμόζεται και τα νέα μέτρα που έρχονται (όπως οι μειώσεις του αφορολόγητου, οι νέοι φόροι κτλ), οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια τη χώρα σε όλο και μεγαλύτερο οικονομικό αδιέξοδο. Και οι πολιτικοί οι "νέοι" που ορκίστηκαν πρόσφτατα κορδόθηκαν στις κάμερες όλο χαμόγελα και χαρά. Δεν τους είπε κανείς άραγε ότι είμαστε σε "πόλεμο" σε "κατοχή";
Ας μη γελιόμαστε είναι λίγες οι μήνες που ακόμα κάποιοι έχουν "λίπος" και τρώνε. Σε λίγο και αυτό θα τελιώσει.
Και όσο δεν αλλάζει τίποτα τόσο βουλιάζουμε.
Όσο ο χρόνος περνά ανώφελα χωρίς να υπάρχει στόχος τόσο χανόμαστε στον ωκεανό και απομακρυνόμαστε από τη στεριά χωρίς πυξίδα, με μόνη ελπίδα τελικά τι;
"Το Θεό";
Γράφει η Σοφία Κυριακίδου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου