Από oraiokastronet
Στο Πνευματικό κέντρο της Νεοχωρούδας, τα τμήματα του Πολιτιστικού συλλόγου Νεοχωρούδας, θα παρουσιάσουν παράσταση μπαλέτου ΦΛΑΜΕΝΚΟ. Η παράσταση θα δοθεί το ΣΑΒΒΑΤΟ 02 ΙΟΥΝΙΟΥ στις 8:30 μ.μ. και αποτελεί μία ευκαιρία για όλους τους κατοίκους της Νεοχωρούδας, αλλά και του Ωραιοκάστρου. Λίγα λόγια για το φλαμένκο, από το lyhnoskeomenos.blogspot.com
«Το Φλαμένκο δημιουργήθηκε από τις ίδιες κοινωνικές δυνάμεις που δημιούργησαν τα αμερικάνικα Μπλουζ και το ελληνικό Ρεμπέτικο, δηλαδή τους απόκληρους και κοινωνικά καταπιεσμένους. Οι στίχοι των τραγουδιών του Φλαμένκο είναι γεμάτοι λύπη, βία και θάνατο. Το Κάντε Χόντο (Cante Jondo) θεωρείται η πιο αρχαία μορφή Φλαμένκο: μια ανδρική φωνή, χωρίς συνοδεία οργάνων, διηγείται ιστορίες λυπητερές, ιστορίες καταπίεσης. Ο χορός και η κιθάρα προστέθηκαν αργότερα. Αυτό που σήμερα θεωρείται γνήσιο φλαμένκο, το τραγούδι των Τσιγγάνων της Ανδαλουσίας, καθιερώθηκε στα τέλη του 17ου αιώνα.
Η πλειονότητα των πάλος χορεύεται σήμερα σε μορφή σόλο, μέχρι σημείου ο,τιδήποτε χορεύεται με περισσότερους από έναν χορευτές π.χ.σεβιγιάνας ή ροντένιας (sevillanas, rondeñas) να μη θεωρείται γνήσιο φλαμένκο. Άλλο διαχωριστικό στοιχείο ανάμεσα στο γνήσιο φλαμένκο και στις μορφές του που ανήκουν μάλλον στις πολιτιστικές παραδόσεις της επαρχίας είναι πως αυτό δεν ακολουθεί χορογραφικούς κανόνες και, σε μεγάλο βαθμό, αυτοσχεδιάζεται από τον χορευτή. Γι’ αυτό στο φλαμένκο, παρά τη μεγάλη ιστορία του, δεν νοείται η ύπαρξη «κλασικών» χορογραφιών, όπως υπάρχουν στο μπαλέτο.
……………
Αυτές οι διαφορές ανάμεσα στο Φλαμένκο και το Μπαλέτο γίνονται όλο και λιγότερο ευκρινείς, γιατί όλο και περισσότερες χορευτικές ομάδες Φλαμένκο αυτοπροσδιορίζονται ως Μπαλέτο τάδε ή δείνα και χορεύουν πάνω σε μεγάλης διάρκειας χορογραφίες με δέκα ή δώδεκα χορευτές που αναπαριστούν κάποια ιστορία από τη λογοτεχνία ή το μύθο. Οι τέτοιες παραστάσεις δεν έχουν καθόλου την εκτίμηση των οπαδών (aficionados) του καθαρού Φλαμένκο (flamenco puro), των οποίων οι παραστάσεις γίνονται από μια χούφτα χορευτές (a cuadro) που ο καθένας τους χορεύει εκ περιτροπής σόλο σε σκηνή σκηνοθετικά γυμνή περιτριγυρισμένη από μερικές καρέκλες.
………………
Το φλαμένκο, βέβαια, δεν είναι αποκλειστικά χορευτική τέχνη, και ιστορικά ο χορός δεν ήταν ποτέ το κέντρο του. Κέντρο του ήταν το τραγούδι (cante). Στην αρχή το τραγούδι ήταν χωρίς συνοδεία οργάνων (a palo seco), αργότερα προστέθηκε η κιθάρα για να συνοδεύει τον τραγουδιστή (el cantaor) και τελικά, ο χορευτής ή η χορεύτρια (bailaor ή bailaora) έγιναν το κεντρικό πρόσωπο. Οι λέξεις cantaor και bailaor προέρχονται από τις ισπανικές λέξεις cantador και bailador με αποβολή του d στην τσιγγάνικη ιδιόλεκτο και την ανδαλουσιανή ντοπιολαλιά. Μπορεί να υπάρχουν και άλλοι εκτελεστές, κρουστών (percussionistas) που δίνουν τον ρυθμό με παλαμάκια (palmas) ή χτυπώντας τα δάχτυλα (pitos), ή χτυπώντας με ένα ξύλο ένα ξύλινο κουτί (cajon). Πρέπει να τονίσουμε τη σημασία των χτυπημάτων από τα πόδια των χορευτών που λειτουργούν σαν ένα πολύ σπουδαίο κρουστό. Αυτό το «όργανο» λέγεται soniquete, είναι βασικό συστατικό του φλαμένκο και συχνά ενισχύεται με την ειδική κατασκευή του ξύλινου χορευτικού πάλκου.
Το Φλαμένκο, όπως και τα Μπλουζ και το Ρεμπέτικο δεν ήταν πάντα αποδεκτά από την συντηρητική άρχουσα τάξη, ίσως εξαιτίας των στίχων του που σαν θέμα τους έχουν τη βία, τον εκτός κοινωνικών συμβάσεων έρωτα, τη φυλακή, το μεθύσι και την καταφυγή σε ψυχότροπες ουσίες. Η φασιστική δικτατορία του Φράνκο (1936-1973) κυνήγησε ανηλεώς τους πολιτικούς της αντιπάλους, τους τσιγγάνους, όμως, και τις άλλες μειονότητες τις άφησε, περιέργως, πολύ πιο ελεύθερες απ’ ό,τι στην υπόλοιπη Ευρώπη, όπου το 85 % του τσιγγάνικου πληθυσμού εξοντώθηκαν στα ναζιστικά στρατόπεδα. Οι τσιγγάνοι ερμηνευτές του φλαμένκο δεν περίμεναν, βέβαια, να μετρήσουν την ανεκτικότητα της δικτατορίας στην τέχνη τους, προτίμησαν να την υπηρετούν στο εξωτερικό, και αυτό συνέβαλε στο να γίνει το φλαμένκο γνωστό σε πλατειά κοινωνικά στρώματα στον κόσμο ολόκληρο. Το φλαμένκο πρέπει κανείς να το αναζητήσει στους καταυλισμούς των τσιγγάνων ή στα χωριουδάκια που δεν υπάρχουν στους χάρτες. Μόνο εκεί, γύρω στα μεσάνυχτα, δίπλα σε μια τελετουργική φωτιά, στους ήχους μιας κιθάρας, μια από άλλους καιρούς φωνή αναθυμάται τα βάσανα της ζωής και της καρδιάς των κοινωνικά αποκλεισμένων, και ένα σώμα αφήνεται να ισορροπεί ανάμεσα στη μεταρσίωση της μουσικής και τη ζαλάδα του πιοτού, μόνο εκεί οι χορεύτριες αφήνουν να ξεχυθεί το πάθος του πνεύματος και του σώματος»
Στο Πνευματικό κέντρο της Νεοχωρούδας, τα τμήματα του Πολιτιστικού συλλόγου Νεοχωρούδας, θα παρουσιάσουν παράσταση μπαλέτου ΦΛΑΜΕΝΚΟ. Η παράσταση θα δοθεί το ΣΑΒΒΑΤΟ 02 ΙΟΥΝΙΟΥ στις 8:30 μ.μ. και αποτελεί μία ευκαιρία για όλους τους κατοίκους της Νεοχωρούδας, αλλά και του Ωραιοκάστρου. Λίγα λόγια για το φλαμένκο, από το lyhnoskeomenos.blogspot.com
«Το Φλαμένκο δημιουργήθηκε από τις ίδιες κοινωνικές δυνάμεις που δημιούργησαν τα αμερικάνικα Μπλουζ και το ελληνικό Ρεμπέτικο, δηλαδή τους απόκληρους και κοινωνικά καταπιεσμένους. Οι στίχοι των τραγουδιών του Φλαμένκο είναι γεμάτοι λύπη, βία και θάνατο. Το Κάντε Χόντο (Cante Jondo) θεωρείται η πιο αρχαία μορφή Φλαμένκο: μια ανδρική φωνή, χωρίς συνοδεία οργάνων, διηγείται ιστορίες λυπητερές, ιστορίες καταπίεσης. Ο χορός και η κιθάρα προστέθηκαν αργότερα. Αυτό που σήμερα θεωρείται γνήσιο φλαμένκο, το τραγούδι των Τσιγγάνων της Ανδαλουσίας, καθιερώθηκε στα τέλη του 17ου αιώνα.
Η πλειονότητα των πάλος χορεύεται σήμερα σε μορφή σόλο, μέχρι σημείου ο,τιδήποτε χορεύεται με περισσότερους από έναν χορευτές π.χ.σεβιγιάνας ή ροντένιας (sevillanas, rondeñas) να μη θεωρείται γνήσιο φλαμένκο. Άλλο διαχωριστικό στοιχείο ανάμεσα στο γνήσιο φλαμένκο και στις μορφές του που ανήκουν μάλλον στις πολιτιστικές παραδόσεις της επαρχίας είναι πως αυτό δεν ακολουθεί χορογραφικούς κανόνες και, σε μεγάλο βαθμό, αυτοσχεδιάζεται από τον χορευτή. Γι’ αυτό στο φλαμένκο, παρά τη μεγάλη ιστορία του, δεν νοείται η ύπαρξη «κλασικών» χορογραφιών, όπως υπάρχουν στο μπαλέτο.
……………
Αυτές οι διαφορές ανάμεσα στο Φλαμένκο και το Μπαλέτο γίνονται όλο και λιγότερο ευκρινείς, γιατί όλο και περισσότερες χορευτικές ομάδες Φλαμένκο αυτοπροσδιορίζονται ως Μπαλέτο τάδε ή δείνα και χορεύουν πάνω σε μεγάλης διάρκειας χορογραφίες με δέκα ή δώδεκα χορευτές που αναπαριστούν κάποια ιστορία από τη λογοτεχνία ή το μύθο. Οι τέτοιες παραστάσεις δεν έχουν καθόλου την εκτίμηση των οπαδών (aficionados) του καθαρού Φλαμένκο (flamenco puro), των οποίων οι παραστάσεις γίνονται από μια χούφτα χορευτές (a cuadro) που ο καθένας τους χορεύει εκ περιτροπής σόλο σε σκηνή σκηνοθετικά γυμνή περιτριγυρισμένη από μερικές καρέκλες.
………………
Το φλαμένκο, βέβαια, δεν είναι αποκλειστικά χορευτική τέχνη, και ιστορικά ο χορός δεν ήταν ποτέ το κέντρο του. Κέντρο του ήταν το τραγούδι (cante). Στην αρχή το τραγούδι ήταν χωρίς συνοδεία οργάνων (a palo seco), αργότερα προστέθηκε η κιθάρα για να συνοδεύει τον τραγουδιστή (el cantaor) και τελικά, ο χορευτής ή η χορεύτρια (bailaor ή bailaora) έγιναν το κεντρικό πρόσωπο. Οι λέξεις cantaor και bailaor προέρχονται από τις ισπανικές λέξεις cantador και bailador με αποβολή του d στην τσιγγάνικη ιδιόλεκτο και την ανδαλουσιανή ντοπιολαλιά. Μπορεί να υπάρχουν και άλλοι εκτελεστές, κρουστών (percussionistas) που δίνουν τον ρυθμό με παλαμάκια (palmas) ή χτυπώντας τα δάχτυλα (pitos), ή χτυπώντας με ένα ξύλο ένα ξύλινο κουτί (cajon). Πρέπει να τονίσουμε τη σημασία των χτυπημάτων από τα πόδια των χορευτών που λειτουργούν σαν ένα πολύ σπουδαίο κρουστό. Αυτό το «όργανο» λέγεται soniquete, είναι βασικό συστατικό του φλαμένκο και συχνά ενισχύεται με την ειδική κατασκευή του ξύλινου χορευτικού πάλκου.
Το Φλαμένκο, όπως και τα Μπλουζ και το Ρεμπέτικο δεν ήταν πάντα αποδεκτά από την συντηρητική άρχουσα τάξη, ίσως εξαιτίας των στίχων του που σαν θέμα τους έχουν τη βία, τον εκτός κοινωνικών συμβάσεων έρωτα, τη φυλακή, το μεθύσι και την καταφυγή σε ψυχότροπες ουσίες. Η φασιστική δικτατορία του Φράνκο (1936-1973) κυνήγησε ανηλεώς τους πολιτικούς της αντιπάλους, τους τσιγγάνους, όμως, και τις άλλες μειονότητες τις άφησε, περιέργως, πολύ πιο ελεύθερες απ’ ό,τι στην υπόλοιπη Ευρώπη, όπου το 85 % του τσιγγάνικου πληθυσμού εξοντώθηκαν στα ναζιστικά στρατόπεδα. Οι τσιγγάνοι ερμηνευτές του φλαμένκο δεν περίμεναν, βέβαια, να μετρήσουν την ανεκτικότητα της δικτατορίας στην τέχνη τους, προτίμησαν να την υπηρετούν στο εξωτερικό, και αυτό συνέβαλε στο να γίνει το φλαμένκο γνωστό σε πλατειά κοινωνικά στρώματα στον κόσμο ολόκληρο. Το φλαμένκο πρέπει κανείς να το αναζητήσει στους καταυλισμούς των τσιγγάνων ή στα χωριουδάκια που δεν υπάρχουν στους χάρτες. Μόνο εκεί, γύρω στα μεσάνυχτα, δίπλα σε μια τελετουργική φωτιά, στους ήχους μιας κιθάρας, μια από άλλους καιρούς φωνή αναθυμάται τα βάσανα της ζωής και της καρδιάς των κοινωνικά αποκλεισμένων, και ένα σώμα αφήνεται να ισορροπεί ανάμεσα στη μεταρσίωση της μουσικής και τη ζαλάδα του πιοτού, μόνο εκεί οι χορεύτριες αφήνουν να ξεχυθεί το πάθος του πνεύματος και του σώματος»
ΑΙΤΗΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΠΑΝΕΓΓΡΑΦΕΣ