Τα παρχάρια-γαϊλάδες ηταν τα θερινά βοσκοτόπια
και βρίσκονταν πάνω στα βουνά. Κάθε χωριό είχε και
το δικό του παρχάρ’,όπου τους θερινούς μήνες γινόταν
αξιοποίηση της πλούσιας βοσκής.
Στο παρχαρ’ υπήρχαν διάσπαρτες καλύβες, άλλες
με χαρτώματα(σκεπασμένες με λεπτό σανίδι) κι άλλες
με χώμα σκεπασμένες και αποτελούσαν Οπάν, δηλαδή
οικισμό. Οι καλύβες χτίζονταν σε μέρος του παρχάρ,
που είχε προστασία από τους άνεμους, και κρύο νερό
(πεγάδ). Η κάθε καλύβα είχε στην αυλή περιτοίχισμα
(τσιαβιρμάν), όπου συγκεντρώνονταν τα ζώα μετα την
βοσκή.
Στα παρχάρια έμεναν με καθορισμένη αμοιβή (βού-
τυρον, πασκιτάν κ.λ.π.), εκτός από τους τσοπάνους,
και ορισμένες μεσήλικες γυναίκες, οι παρχαρομάνες
ή παρχαρέτσες ή ρωμάνες, όπως τις έλεγαν, οι οποίες
ηταν ειδικευμένες στη γαλακτοκομία.
Την αμοιβή του τσοπάνου και της παρχαρέτσας τη
θεωρούσαν ιερή υποχρέωση.
«Τσοπάν’ και παρχαρέτσας δίκαιον που τρώγει,
παράδεισ’ πόρταν κ’ ελέπ».
Το παρχάρεμα, ανάλογα με τις κλιματικές συνθήκες
της περιοχής, άρχιζε, συνήθως από τα μέσα Μάη και
τελείωνε μέσα Σεπτέμβρη.
Η παρχαρέτσα λάλεσεν, η παρχαρέτσα ειπεν:
Εξέβεν ο Καλομηνάς (Μάης), ζεστά καιρούς εποίκεν.
Τα ρασόπα πρασίντζανε, εέντανε χορτάρα,
Τα ζα καιρός να παραβγαίν’ νε σ’ έρημα τα παρχάρα.
Τη συγκεκριμένη μέρα, με την ευλογία του ιερέα,
οδηγούσαν «το βίον σο παρχαρ’» και το παρέδιδαν «σον
τσοπάνον» ή «σην παρχαρέτσαν» με τα απαραίτητα
σκεύη και εργαλεία της γαλακτοκομίας. Τα σπουδαι-
ότερα ηταν: Τ’ αλμεχτέρα, τα χαλκά, τα γαβάνας, τα
κοβλάκια, οι κουτάλες. Τα ξυλάγγια, τα βαρέλια.
Η ζωή στα παρχάρια ηταν δύσκολη και κοπιαστική. Ο
τσοπάνος και η ρωμάνα δεν είχαν ούτε στιγμή «καθισμο-
νήν» (ξεκούραση). Βασικές ασχολίες στο παρχάρ’ ηταν:
Βοσκή και περιποίηση των ζώων, άρμεγμα, βράσι-
μο του γάλακτος, πήξιμο και γιαούρτι, δρουβάνισμα
για να βγάλουν το βούτυρο, να ετοιμάσουν το τυρί
και το πασκιτάν. Εκτός από αυτές τις βαριές δουλειές,
οι παρχαρέτ αντιμετώπιζαν και κίνδυνους από καται-
γίδες, από ληστείες, από επιθέσεις αγριμιών και από
κατρακυλίσματα σε γκρεμούς.
Όλα αυτά τα προβλήματα τα αντιμετώπιζαν αγόγ-
γυστα και κατόρθωναν έτσι να έχουν πολλά οικονομικά
οφέλη. Τα ζώα στα παρχάρια είχαν τριπλάσια απόδοση
σε γάλα και βούτυρο. Ακόμη, ο καθαρός αέρας, η αγνή
φυσική τροφή και το ήσυχο περιβάλλον επιδρούσαν
ευεργητικά και στους παρχαρέτες. Την ήρεμη αυτή ζωή
την τάραζαν, δυστυχώς πολλές φορές, τα μαλώματα, οι
παρεξηγήσεις που ξεσπούσαν ανάμεσα σε δυο γειτο-
νικά ελληνικά χωριά, εξαιτίας του γεγονότος ότι το
ένα χωριό δεν αναγνώριζε τα σύνορα του παρχάρ’ του
άλλου χωριού. Τις διενέξεις αυτές οι τουρκικές αρχές τις
υποδαύλιζαν για λόγους πολιτικής σκοπιμότητας.
Σε ορισμένα παρχάρια, που ήταν πραγματικά παρα-
θεριστικά κέντρα, υπήρχαν παρεκκλήσια που γιόρταζαν
το καλοκαίρι. Σε αυτά γίνονταν μεγάλα πανηγύρια στα
οποία έπαιρναν μέρος δεκάδες χωριά, από κοντινές και
απομακρυσμένες περιοχές. Εκεί, οι χωρικοί πουλούσαν
τα προϊόντα τους και αγόραζαν άλλα.
Η επιστροφή από το παρχαρ’ έπαιρνε πανηγυρικό
χαρακτήρα. Όλο το χωριό ηταν στο πόδι, για να υποδε-
χτεί τους παρχαρέτες. Η ζωή μακριά από τα αγαπημένα
πρόσωπα δημιουργούσε έντονες νοσταλγίες.
Εσύ έλα ας σο παρχάρ’, εγω ας σην ξενητείαν,
Τα’ ομμάτα μ’ εσκοτείνεψαν ας σην αροθυμία.
Του αείμνηστου
1ου διευθυντή του Αργοναύτη
και επίτιμου προέδρου
της Ε.Λ.Β. ΓΙΑΝΝΗ ΜΕΛΕΤΙΔΗ
"Η ζωή στα Παρχάρια κρατούσε όλο το καλοκαίρι, Ιούνιο- Άυγουστο. Η καλοκαιριά και ο ξάστερος ουρανός ήσαν οι καλύτεροι συντελεστές της ειρηνικής και ήρεμης Ζωής.
Οι Παρχαρομάνες με τις φροντίδες τους συγκέντρωναν τα γαλακτοκομικά προϊόντα και κάθε Κυριακή τα προωθούσαν στο χωριό.
Όταν τα προϊόντα ήσαν πολλά, η Παρχαρομάνα χαίρονταν και καμάρωνε για την μεγάλη σοδία. Γι΄ αυτό και στιχουργήθηκε από τον λαϊκό τραγουδιστή - τον τραγωδιανόν- ο παρακάτω στίχος:
Σαράντα χτήνα έλμεγεν, χτήνια κωδωνομένα
κι άλλα σαράντα βόσκιζεν, μουσκάρια άμον ζουρκάδια.
Με το κρενίν κατήβαζεν το γάλαν΄ς σο χωρίον
κι ας σου γάλατ΄την΄άθεραν λύκος εποταμίεν.
Όμως ο καιρός δεν ήταν πάντα καλός και εύδιος. Πολλές φορές έβρεχε μέρες και πυκνή ομίχλη κάλυπτε τα βοσκοτόπια. << Ετσούπωνεν η δείσα>> όπως έλεγαν."
Τα "Παρχάρια" είναι ένα ποντιακό γλέντι με παραδοσιακά εδέσματα, κρασί και χορό που γίνεται στο Δημοτικό Διαμέρισμα Κομνηνών του Δήμου Βερμίου την τελευταία Κυριακή του Ιουλίου και στον Άγιο Δημήτριο, στο Δημοτικό Διαμέρισμα Ελλησπόντου του Αγίου Πνεύματος. Οι ρίζες του εθίμου "Παρχάρια" χάνονται μέσα στη μακρόχρονη ποντιακή παράδοση. Είναι ο εορτασμός που γίνεται για την υποδοχή των βοσκών από τα ορεινά βοσκοτόπια όπου έμεναν κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού. Η υποδοχή αυτή γίνεται από τις συζύγους.
και βρίσκονταν πάνω στα βουνά. Κάθε χωριό είχε και
το δικό του παρχάρ’,όπου τους θερινούς μήνες γινόταν
αξιοποίηση της πλούσιας βοσκής.
Στο παρχαρ’ υπήρχαν διάσπαρτες καλύβες, άλλες
με χαρτώματα(σκεπασμένες με λεπτό σανίδι) κι άλλες
με χώμα σκεπασμένες και αποτελούσαν Οπάν, δηλαδή
οικισμό. Οι καλύβες χτίζονταν σε μέρος του παρχάρ,
που είχε προστασία από τους άνεμους, και κρύο νερό
(πεγάδ). Η κάθε καλύβα είχε στην αυλή περιτοίχισμα
(τσιαβιρμάν), όπου συγκεντρώνονταν τα ζώα μετα την
βοσκή.
Στα παρχάρια έμεναν με καθορισμένη αμοιβή (βού-
τυρον, πασκιτάν κ.λ.π.), εκτός από τους τσοπάνους,
και ορισμένες μεσήλικες γυναίκες, οι παρχαρομάνες
ή παρχαρέτσες ή ρωμάνες, όπως τις έλεγαν, οι οποίες
ηταν ειδικευμένες στη γαλακτοκομία.
Την αμοιβή του τσοπάνου και της παρχαρέτσας τη
θεωρούσαν ιερή υποχρέωση.
«Τσοπάν’ και παρχαρέτσας δίκαιον που τρώγει,
παράδεισ’ πόρταν κ’ ελέπ».
Το παρχάρεμα, ανάλογα με τις κλιματικές συνθήκες
της περιοχής, άρχιζε, συνήθως από τα μέσα Μάη και
τελείωνε μέσα Σεπτέμβρη.
Η παρχαρέτσα λάλεσεν, η παρχαρέτσα ειπεν:
Εξέβεν ο Καλομηνάς (Μάης), ζεστά καιρούς εποίκεν.
Τα ρασόπα πρασίντζανε, εέντανε χορτάρα,
Τα ζα καιρός να παραβγαίν’ νε σ’ έρημα τα παρχάρα.
Τη συγκεκριμένη μέρα, με την ευλογία του ιερέα,
οδηγούσαν «το βίον σο παρχαρ’» και το παρέδιδαν «σον
τσοπάνον» ή «σην παρχαρέτσαν» με τα απαραίτητα
σκεύη και εργαλεία της γαλακτοκομίας. Τα σπουδαι-
ότερα ηταν: Τ’ αλμεχτέρα, τα χαλκά, τα γαβάνας, τα
κοβλάκια, οι κουτάλες. Τα ξυλάγγια, τα βαρέλια.
Η ζωή στα παρχάρια ηταν δύσκολη και κοπιαστική. Ο
τσοπάνος και η ρωμάνα δεν είχαν ούτε στιγμή «καθισμο-
νήν» (ξεκούραση). Βασικές ασχολίες στο παρχάρ’ ηταν:
Βοσκή και περιποίηση των ζώων, άρμεγμα, βράσι-
μο του γάλακτος, πήξιμο και γιαούρτι, δρουβάνισμα
για να βγάλουν το βούτυρο, να ετοιμάσουν το τυρί
και το πασκιτάν. Εκτός από αυτές τις βαριές δουλειές,
οι παρχαρέτ αντιμετώπιζαν και κίνδυνους από καται-
γίδες, από ληστείες, από επιθέσεις αγριμιών και από
κατρακυλίσματα σε γκρεμούς.
Όλα αυτά τα προβλήματα τα αντιμετώπιζαν αγόγ-
γυστα και κατόρθωναν έτσι να έχουν πολλά οικονομικά
οφέλη. Τα ζώα στα παρχάρια είχαν τριπλάσια απόδοση
σε γάλα και βούτυρο. Ακόμη, ο καθαρός αέρας, η αγνή
φυσική τροφή και το ήσυχο περιβάλλον επιδρούσαν
ευεργητικά και στους παρχαρέτες. Την ήρεμη αυτή ζωή
την τάραζαν, δυστυχώς πολλές φορές, τα μαλώματα, οι
παρεξηγήσεις που ξεσπούσαν ανάμεσα σε δυο γειτο-
νικά ελληνικά χωριά, εξαιτίας του γεγονότος ότι το
ένα χωριό δεν αναγνώριζε τα σύνορα του παρχάρ’ του
άλλου χωριού. Τις διενέξεις αυτές οι τουρκικές αρχές τις
υποδαύλιζαν για λόγους πολιτικής σκοπιμότητας.
Σε ορισμένα παρχάρια, που ήταν πραγματικά παρα-
θεριστικά κέντρα, υπήρχαν παρεκκλήσια που γιόρταζαν
το καλοκαίρι. Σε αυτά γίνονταν μεγάλα πανηγύρια στα
οποία έπαιρναν μέρος δεκάδες χωριά, από κοντινές και
απομακρυσμένες περιοχές. Εκεί, οι χωρικοί πουλούσαν
τα προϊόντα τους και αγόραζαν άλλα.
Η επιστροφή από το παρχαρ’ έπαιρνε πανηγυρικό
χαρακτήρα. Όλο το χωριό ηταν στο πόδι, για να υποδε-
χτεί τους παρχαρέτες. Η ζωή μακριά από τα αγαπημένα
πρόσωπα δημιουργούσε έντονες νοσταλγίες.
Εσύ έλα ας σο παρχάρ’, εγω ας σην ξενητείαν,
Τα’ ομμάτα μ’ εσκοτείνεψαν ας σην αροθυμία.
Του αείμνηστου
1ου διευθυντή του Αργοναύτη
και επίτιμου προέδρου
της Ε.Λ.Β. ΓΙΑΝΝΗ ΜΕΛΕΤΙΔΗ
"Η ζωή στα Παρχάρια κρατούσε όλο το καλοκαίρι, Ιούνιο- Άυγουστο. Η καλοκαιριά και ο ξάστερος ουρανός ήσαν οι καλύτεροι συντελεστές της ειρηνικής και ήρεμης Ζωής.
Οι Παρχαρομάνες με τις φροντίδες τους συγκέντρωναν τα γαλακτοκομικά προϊόντα και κάθε Κυριακή τα προωθούσαν στο χωριό.
Όταν τα προϊόντα ήσαν πολλά, η Παρχαρομάνα χαίρονταν και καμάρωνε για την μεγάλη σοδία. Γι΄ αυτό και στιχουργήθηκε από τον λαϊκό τραγουδιστή - τον τραγωδιανόν- ο παρακάτω στίχος:
Σαράντα χτήνα έλμεγεν, χτήνια κωδωνομένα
κι άλλα σαράντα βόσκιζεν, μουσκάρια άμον ζουρκάδια.
Με το κρενίν κατήβαζεν το γάλαν΄ς σο χωρίον
κι ας σου γάλατ΄την΄άθεραν λύκος εποταμίεν.
Όμως ο καιρός δεν ήταν πάντα καλός και εύδιος. Πολλές φορές έβρεχε μέρες και πυκνή ομίχλη κάλυπτε τα βοσκοτόπια. << Ετσούπωνεν η δείσα>> όπως έλεγαν."
Τα "Παρχάρια" είναι ένα ποντιακό γλέντι με παραδοσιακά εδέσματα, κρασί και χορό που γίνεται στο Δημοτικό Διαμέρισμα Κομνηνών του Δήμου Βερμίου την τελευταία Κυριακή του Ιουλίου και στον Άγιο Δημήτριο, στο Δημοτικό Διαμέρισμα Ελλησπόντου του Αγίου Πνεύματος. Οι ρίζες του εθίμου "Παρχάρια" χάνονται μέσα στη μακρόχρονη ποντιακή παράδοση. Είναι ο εορτασμός που γίνεται για την υποδοχή των βοσκών από τα ορεινά βοσκοτόπια όπου έμεναν κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού. Η υποδοχή αυτή γίνεται από τις συζύγους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου