Την Κυριακή 22 Μαϊου, είχαμε την τιμή και τη χαρά να δούμε και να ακούσουμε από κοντά , την Ελένη Γλύκατζη Αρβελέρ. Την είχε καλέσει ο σύλλογος Ποντίων και φίλων Ωραιοκάστρου για να μιλήσει για το ζήτημα των Ελλήνων της Ανατολίας.
Ήρθε μισή ώρα νωρίτερα .Μόλις μπήκε, χειροκροτήματα επιπέδου σταρ ακούστηκαν αυθόρμητα. Κάθησε ήσυχα σε ένα κάθισμα, περιμένοντας. Σηκώθηκε και πήγε να μιλήσει η ίδια σε ένα παλληκάρι σε αναπηρικό καροτσάκι ,που διαπρέπει στα γράμματα.
Η αίθουσα, που μεταξύ μας κάποιοι φοβόμασταν μήπως και δε γεμίσει, άρχισε να γεμίζει.
Ανέβηκε στο βήμα. Ο χείμαρρος σοφίας και γνώσης άρχισε να χύνεται στον αέρα της αίθουσας μας. Εκείνη τη στιγμή μπήκαν στην αίθουσα ο τέως δήμαρχος και μετά από λίγο ο νυν.
Αν και ήμουν άυπνη το προηγούμενο βράδυ, ένιωσα να θέλω να τεντώσω όλες τις εστίες αντίληψης μου, ώστε να ρουφήξω όσα παραπάνω μπορούσα.
Όση ώρα μιλούσε σκεφτόμουν: «τίποτα δεν είναι τυχαίο~να από πού μπορεί να ξεπηδήσει ελπίδα, από την διανόηση και την σε βάθος γνώση~να και μια αλλιώτικη σταρ~`τι τυχεροί που είμαστε που παίρνουμε όχι μόνο γνώση απ αυτήν αλλά και από την ουσία της, όντας τόσο κοντά της».
Δε θα σας πω τι ακριβώς μας είπε, δεν είμαι σε θέση. Το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι ένιωσα ως προς το περιεχόμενο της ομιλίας, πολύ αδιάβαστη, πολύ αδαής, πολύ ανιστόρητη. Και να φανταστείτε πως εξετάστηκα σε όλα τα βιβλία ιστορίας των έξι χρόνων της γυμνασιακής, λυκειακής εκπαίδευσης, και την ιστορία του οργανισμού την έπαιζα στα δάχτυλα.
Κάποιος πρέπει να τους μιλήσει για την ιστορία και τον τρόπο που πρέπει και μπορεί να διδάσκεται .Να τους πει ότι δεν μπορεί , στα πλαίσια της όποιας πολιτικής , να μη μαθαίνουν τα παιδιά νεότερη ιστορία, να μην ανατρέχουν σε πηγές για να ερευνήσουν και όλα να επαφίενται στην ευχέρεια του ατόμου να διαβάσει μετά το σχολείο. Μετά το σχολείο έρχεται ένας ανελέητος βιοπορισμός για τα παιδιά των περισσοτέρων , κι αν αυτά δεν έχουν διδαχθεί το πώς, τη μεθοδολογία της μελέτης και της έρευνας, δεν θα έχουν την πολυτέλεια του χρόνου αλλά ούτε κα το know how να το κάνουν.
Από τις ερωτήσεις που έκανε ο κόσμος μετά, κατάλαβα ότι οι περισσότεροι ήταν στο ίδιο σημείο με μένα, αλλά και αρκετά χειρότερα.
Η λαμπρή ακαδημαικός αρκετές φορές είπε, «τα ΞΈΡΕΤΕ ΑΥΤΆ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΊΑ»και ήταν σίγουρη ότι τα ξέρουμε. Κατέβασα το κεφάλι την τρίτη φορά που το είπε και έτυχε να διασταυρωθεί το βλέμμα μας.
Τώρα είμαι σίγουρη ότι η Κυρία Αρβελέρ μπορεί να ξέρει η ίδια της απέξω κι ανακατωτά πως χάσαν οι ¨Ελληνες τις πατρίδες τους, αλλά δεν έχει ιδέαν πως συνεχίζουν να τις χάνουν οι επερχόμενες γενιές Ελλήνων μέσα στην μητροπολιτική πατρίδα τους, κάθε μέρα που δεν διδάσκονται ιστορία μια και κάθε κυβέρνηση ανάγει την παιδεία σε χρηστικό πεδίο, παρ` όλο που ευαγγελίζεται το αντίθετο προ παραμονής εκλογών.
Καλά που ακαδημαικά ,η Γαλλία ανέθρεψε την κυρία Γλύκατζη, πήρε και το ‘Αρβελέρ’ κι έφερε από εκεί μαζί της τον αέρα της μη μιζέριας, και της πνευματικής εργασίας με την αντίστοιχη ανταμοιβή. Πρύτανις στη Σορβόνη είναι τώρα
Σ αυτό το σημείο, γύρισα το κεφάλι προς τα πίσω και μετά δεξιά κι αριστερά. Αυτό που είδα με έκανε κάπως να παρηγορηθώ. Φρακαρισμένη ήταν η αίθουσα, όρθιοι, ουρές ,λες και είχαμε Ανάσταση .Να λοιπόν που κι άλλοι ήρθαν να απολαύσουν ιστορία αυτό το κυριακάτικο πρωινό. ¨Αραγε, αν δεν ήταν η κρίση θα ερχόντουσαν; Μήπως η κρίση, βγάλει αδυναμίες και ανάγκες παραμελημένες στη φόρα;
Χαμένο κόπο σαν να είδε το θέμα της αναγνώρισης πια η Κυρία Αρβελέρ, ως ρομαντική εγώ δεν θέλω να το δω έτσι, αλλά το προχωρώ κι ακόμη παραπέρα, πιάνοντας ένα σενάριο αυτοπροσδιορισμού των κοινωνιών που, όπως μας είπε αναγνωρίζει η Ευρωπαική Ένωση.
Κι αν, τελευταία, είμαι πολύ ευφάνταστη , είμαι και εξαιρετικά ευαίσθητη σε παρατήρηση και καταγραφή .
Αν η Κυρία Αρβελέρ δεν μπορεί να μας πει παραπάνω, γιατί, όπως λέει ,έχει γαλλικό διαβατήριο, εμείς που έχουμε ακόμα ελληνικό, ας ξεστραβωθούμε λίγο και τον ελεύθερο μας χρόνο από τις επιταγές που μας κηνυγούν , τις καινούργιες επιταγές της κυβέρνησης που θα βάλει έκτακτη εισφορά στους μικρομεσαίους που μόλις πλήρωσαν έκτακτη φορολογία, βλέπε περαίωση, ας αγοράσουμε βιβλία Ιστορίας ή έστω ιστορικά μυθιστορήματα, ή νουβέλες αν σας πέφτουν πολλές οι σελίδες κα τις φοβάστε. Εγώ τουλάχιστον έτσι έκανα. Αγόρασα το βιβλίο που είχα καιρό στο μυαλό, ‘ΟΎΤΕ Τ` ΌΝΟΜΑ ΤΗΣ’ ,από την έκθεση βιβλίων με σχετικό ιστορικό περιεχόμενο που στήθηκε έξω από το μέγαρο της εκδήλωσης.
Από κάπου πρέπει να αρχίσουμε, αδέλφια , όλοι εμείς που θέλουμε να συνεχίσουμε στον ελλαδικό χώρο και να αυτοπροσδιοριζόμαστε Έλληνες, όσο μας επιτρέπεται ακόμη.
Ευχαριστώ το σύλλογο ποντίων που μου έδωσε τη δυνατότητα γι αυτές τις σκέψεις και τις αποφάσεις.
Γράφει η Καραογλάνη Αναστασία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου