Α-Ω 2015 Μια άλλη (;) ανάγνωση της σημερινής πολιτικής πραγματικότητος. του Δημήτρη Σ. Παπαδόπουλου

Αυτά τα έγραφε ο Osvald Spengler, ακριβώς έναν αιώνα πριν: «τα μεγάλα κόμματα είναι μόνον φαινομενικά κέντρα των αποφασιστικών ενεργειών. Ένας μικρός αριθμός ικανότερων μυαλών, που τα ονόματά τους αυτή τη στιγμή δεν είναι ίσως τα πιο γνωστά, αποφασίζουν για τα πάντα, ενώ η μεγάλη μάζα των πολιτικών δεύτερης σειράς, ρήτορες και λαοπρόβλητοι εκπρόσωποι των πληβείων, βουλευτές και δημοσιογράφοι, επίλεκτοι επαρχιακού ορίζοντα, καλλιεργεί προς τα κάτω την ψευδαίσθηση αυτοδιάθεσης του λαού». Αμφιβάλλει κανείς ότι τα παραπάνω έχουν απόλυτη ισχύ και σήμερα;
Υπάρχουν πολλά που συμβαίνουν τούτον τον καιρό στη χώρα μας, για τα οποία δεν έχουμε (δεν μάς επιτρέπεται να έχουμε) την παραμικρή ιδέα. «Η Ελλάδα, αυτό το μικρό και περιζήτητο μαγαζάκι της Μεσογείου» (η έκφραση ανήκει στον Fernand Braudel) είναι υπερβολικά σημαντική για το παγκόσμιο γίγνεσθαι, ώστε να αφεθεί η τύχη της στις αποφάσεις ενός λαού. Πόσο μάλλον των Ελλήνων που ιστορικά και ψυχολογικά είναι απρόβλεπτοι. Ένα έθνος που χάρισε στην Ιστορία, όχι μόνον απίθανους ήρωες, αλλά και εξ ίσου, απίθανους προδότες. Και τούτοι οι τελευταίοι, βρίθουν στο πολιτικό σκηνικό τις τελευταίες τουλάχιστον τρεις δεκαετίες.

Α-Ω Εθισμός στο κινητό και στο ιντερνετ.Πόσο έχει αλλάξει τη ζωή μας το διαδύκτιο? Δείτε στο βίντεο τι έκανε ένας πατέρας για να δείξει στα παιδιά του τι κάνουν.

 

Δείτε τι έκανε ένας αγανακτισμένος πατέρας

Το Διαδίκτυο αποτελεί πλέον τη μεγάλη λεωφόρο των πληροφοριών και ιδεών που διαπερνά όλο τον κόσμο. Σήμερα περίπου ο 1 στους 5 κατοίκους της Γης (17-20%) σερφάρει στο Ιντερνέτ. 
Στην Ευρώπη το ποσοστό αυτό ανέρχεται σε 60% περίπου, στις ΗΠΑ ξεπερνά το 70%, ενώ στην Ελλάδα πρέπει να έχει φθάσει το 50%.

 Το Διαδίκτυο έχει γίνει πλέον μέρος της καθημερινής ζωής των ανθρώπων, ιδιαίτερα στις αναπτυγμένες χώρες. Γι’ αυτό και αποτελεί έναν πολύ πιστό καθρέπτη των συνηθειών, της νοοτροπίας και της ψυχολογικής κατάστασης του σύγχρονου ανθρώπου, προσφέροντας πολύτιμο υλικό για κοινωνιολογικές μελέτες.
 Το ερέθισμα για το παρόν σημείωμα έδωσε η σημερινή φοβερή είδηση στην Ελευθεροτυπία (http://www.enet.gr/?i=news.el.episthmh-texnologia&id=94965) για μία βρετανική έρευνα σχετικά με την εξάρτηση των ανθρώπων από τις νέες τεχνολογίες και τις ψυχοπαθολογικές επιπτώσεις από τυχόν στέρησή τους. 

Α-Ω 2015 Η Ελλάδα εδώ και 5 χρόνια ζει σε μια κατάσταση αναμονής πένθους.Περιμένουμε όλοι τον αργό θάνατο, βάλαμε τις ζωές μας σε κατάσταση αναμονής, χάσαμε το νόημα, χάσαμε την ουσία, χάσαμε κάθε ενδιαφέρον για τους γύρω μας.

H αναμονή είναι το νέο πένθος

 

Του Γιώργου Τούλα

Είναι κάτι μέρες τελευταία που έχω την αίσθηση πως ζούμε έτσι για δεκαετίες. Πως ο χρόνος σταμάτησε για πάντα στο 2010 και από τότε κάθε μέρα είναι ένα τεράστιο deza vu. Ο χειμώνας που τελειώνει μου φάνηκε ατέλειωτος. Πιο μακρύς και αβάσταχτος από κάθε άλλη φορά. Ακόμα και με την παρεμβολή των εκλογών, το διάλειμμα των γιορτών και την αναθάρρυνση της ελπίδας που ξεπρόβαλλε αμέσως μετά, οι μέρες έμοιαζαν απελπιστικά ίδιες, τραβηγμένες από τα μαλλιά, μέρες στάσιμες σαν νερά του βάλτου.

Η Ελλάδα ζει σε μια διαρκή αναμονή. Μια αναμονή που την τροφοδοτούν συνεχώς νέες προθεσμίες, τελεσίγραφα, απειλές, σενάρια. Είναι μια θανατηφόρος αναμονή. Μοιάζει να έχει φύγει ήδη μια πενταετία της ζωής μας, σαν αέρας που φύσηξε αιφνιδιαστικά και δεν πρόλαβε να αντιληφθεί κάνεις τι πήρε στο διάβα του. Μια χαμένη πενταετία. Χωρίς όνειρα, χωρίς ελπίδες. Μόνο με πόνο και απώλειες. Και αν οι απώλειες, υλικές, συναισθηματικές και ουσιαστικές οδηγούσαν έστω σε ένα καλύτερο μέλλον θα άφηνες τη λήθη να κάνει τη δουλειά της. Όμως μοιάζει αυτός ο ζόφος που ποτίζει κάθε κύτταρο της χώρας να μην έχει τέλος, να μην επιτρέπει στο φως να διεισδύσει. Ο καιρός περνά και εμείς απλά περιμένουμε. Δεν ελπίζουμε πλέον, περιμένουμε. Οι στρατιές των ανέργων, των αποδεκατισμένων, των ψυχικά αδύναμων και αποκαμωμένων, των απελπισμένων. Και κυρίως των νεότερων. Που οργανώνουν αποδράσεις. Και όσοι μένουν πίσω αποχαιρετούν. Διαρκώς.

Δεν ξέρω αν η τιμωρητική Ευρώπη στην οποία ζούμε έχει καμιά σχέση πια με τις όποιες φωτεινές περιόδους του παρελθόντος της. Αν τα κατ’ επίφαση συμπονετικά λόγια για το ελληνικό δράμα μεταφράζονται απλά σε συγκαλυμμένη χαιρεκακία. Τα θανατηφόρα πρωτοσέλιδα του Ευρωπαϊκού τύπου ώρες ώρες μοιάζουν με αγγελιόχαρτα θανάτου, με μεσαιωνικές τελετές καύσης μαγισσών. Που έχουν όλες ελληνικά ονόματα. Και στο εσωτερικό της χώρας η είσπραξη της τιμωρίας μοιάζει να έχει τα χρώματα του πεπρωμένου που φυγείν αδύνατο. Θα ήθελα σε αυτό το σημείωμα στις παρυφές της άνοιξης να αχνοφέγγει η αισιοδοξία. Δεν συμβαίνει όμως. Ο εντυπωσιακός τρόπος που αγκαλιάζεται ο κυβερνητικός χειρισμός σε ποσοστά 80% από την κοινή γνώμη δείχνει την ανάγκη για μια αληθινή ανάσταση της χώρας από ένα αργόσυρτο και βαρύ πένθος που τη σκιάζει. Το αβάσταχτο πένθος της αναμονής. Ας ελπίσουμε...

*Ο τίτλος του κειμένου είναι ένας στίχος του Τέλλου Φίλη.

Το κείμενο είναι το editorial του τεύχους 200 της parallaxi. 

Α-Ω Ακάθιστος Ύμνος 27Μαρτίου 2015.

Ακάθιστος ύμνος ονομάζεται γενικά κάθε ορθόδοξος χριστιανικός ύμνος ο οποίος ψάλλεται από τους χριστιανούς πιστούς σε όρθια στάση. Έχει επικρατήσει όμως να λέγεται έτσι ένας ύμνος («Κοντάκιο») της Ορθόδοξης Εκκλησίας προς τιμήν της Θεοτόκου, ο οποίος ψάλλεται στους ναούς τις πέντε πρώτες Παρασκευές της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, τις πρώτες τέσσερις τμηματικά, και την πέμπτη ολόκληρος. Είναι ένας ύμνος που αποτελείται από προοίμιο και 24 οίκους (στροφές) σε ελληνική αλφαβητική ακροστιχίδα, από το Α ως το Ω (κάθε «οίκος» ξεκινά με το αντίστοιχο κατά σειρά ελληνικό γράμμα).
Ο Ακάθιστος ύμνος θεωρείται ως ένα αριστούργημα της βυζαντινής υμνογραφίας. Είναι γραμμένος πάνω στους κανόνες της ομοτονίας, ισοσυλλαβίας και εν μέρει της ομοιοκαταληξίας. Η γλώσσα του είναι σοβαρή και ποιητική και πλουτίζεται από κοσμητικά επίθετα και πολλά σχήματα λόγου (αντιθέσεις, μεταφορές, κλπ). Το θέμα του είναι η εξύμνηση της ενανθρώπισης του Θεού μέσω της Θεοτόκου, πράγμα που γίνεται με πολλές εκφράσεις χαράς και αγαλλίασης, οι οποίες του προσδίδουν θριαμβευτικό τόνο.

Α-Ω 16 νησιά του Αιγαίου “τα οποία βρίσκονται υπό ελληνική κατοχή” διεκδικεί η Τουρκία πλέον επίσημα

Το τουρκικό Ινστιτούτο, «Τουρκία -21ος αιώνας», το οποίο θεωρείται ως επίσημο think takn της τουρκικής κυβέρνησης καθώς χρηματοδοτείται από το υπουργείο Εξωτερικών με άρθρο του προέδρου του και στενού φίλου του Ρ.Τ.Ερντογάν, καθηγητή πολιτικών επιστημών Ümit Özdağ, προσδιορίζοντας το τι πρέπει να κάνει η Τουρκία σε ότι αφορά το Αιγαίο ξεκαθαρίζει ότι “Θα προχωρήσει άμεσα στην διεκδίκηση των απωλεσθέντων 16 νησιών του Αιγαίου τα οποία βρίσκονται υπό ελληνική κατοχή”.
Στο σχετικό άρθρο αναφέρονται τα 16 νησιά (ιδού και ο χάρτης τους) τα οποία κατονομάζονται με την τουρκική τους ονομασία: Kouyn, Hurşıt, Fornoz, Eşek, Nergizçik, Bulamaç, Kalolimnos, Keçi, Sakarcılar Koçbaba, Ardacık.
Πρόκειται για τα νησιά Οινούσσες, Φίμενα, Φούρνοι, Αγαθονήσι, Άρκη, Φαρμακονήσι, Καλόλημνος, Πλατιά, Κυρά Παναγιά, Γυαλί, Σύρνα και τα ανήκοντα στην ανατολική Μεσόγειο, νότια της Κρήτης, Gavdos, Dhia, Dionısades, Gaidhouronisi, Koufonisi, δηλαδή Γαύδος, Δία, Διονισιάδες, Γαιδουρονήσι, Κουφονήσι, τα οποία “κατέχονται παράνομα από την Ελλάδα” οπως αναφέρει ο συνεργάτης του Ρ.Τ.Ερνττογάν.
Δημιουργούν καθαρά κλίμα διεκδίκησης “ζωτικού χώρου” με “αλυτρωτικές” πινελιές κάτι που όπως έχει αποδείξει πολλάκις η ιστορία, ότι καταλήγει πάντα σε πόλεμο…

Α-Ω Βακτήριο που μολύνει τις ελιές κινδυνεύει να εξαπλωθεί απο Ιταλία σε άλλες χώρες

Συναγερμός στην ΕΕ για το φονικό βακτήριο που ρημάζει ελαιώνες

 

Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή βρίσκεται σε «απόλυτη επαγρύπνηση» για ενδεχόμενη εξάπλωση ενός ξενόφερτου βακτηρίου που προσβάλλει ελαιόδεντρα στη νότια Ιταλία, με αποτέλεσμα να τεθεί σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης μια περιοχή 2,4 εκατομμυρίων στρεμμάτων.

Το βακτήριο Xylella fastidiosa προέρχεται από τις ΗΠΑ και πρωτοεμφανίστηκε στην περιοχή της Απουλίας στη νότια Ιταλία το 2013.

"Τα καινούργια ρούχα του βασιλιά", θεατρική παράσταση αφιερωμένη στην Πολυτίμη, από το σύλλογο γονέων 1ου δημοτικού Παλαιοκάστρου.