Αυτά τα έγραφε ο Osvald Spengler, ακριβώς έναν αιώνα πριν: «τα μεγάλα κόμματα είναι μόνον φαινομενικά κέντρα των αποφασιστικών ενεργειών. Ένας μικρός αριθμός ικανότερων μυαλών, που τα ονόματά τους αυτή τη στιγμή δεν είναι ίσως τα πιο γνωστά, αποφασίζουν για τα πάντα, ενώ η μεγάλη μάζα των πολιτικών δεύτερης σειράς, ρήτορες και λαοπρόβλητοι εκπρόσωποι των πληβείων, βουλευτές και δημοσιογράφοι, επίλεκτοι επαρχιακού ορίζοντα, καλλιεργεί προς τα κάτω την ψευδαίσθηση αυτοδιάθεσης του λαού». Αμφιβάλλει κανείς ότι τα παραπάνω έχουν απόλυτη ισχύ και σήμερα;
Υπάρχουν πολλά που συμβαίνουν τούτον τον καιρό στη χώρα μας, για τα οποία δεν έχουμε (δεν μάς επιτρέπεται να έχουμε) την παραμικρή ιδέα. «Η Ελλάδα, αυτό το μικρό και περιζήτητο μαγαζάκι της Μεσογείου» (η έκφραση ανήκει στον Fernand Braudel) είναι υπερβολικά σημαντική για το παγκόσμιο γίγνεσθαι, ώστε να αφεθεί η τύχη της στις αποφάσεις ενός λαού. Πόσο μάλλον των Ελλήνων που ιστορικά και ψυχολογικά είναι απρόβλεπτοι. Ένα έθνος που χάρισε στην Ιστορία, όχι μόνον απίθανους ήρωες, αλλά και εξ ίσου, απίθανους προδότες. Και τούτοι οι τελευταίοι, βρίθουν στο πολιτικό σκηνικό τις τελευταίες τουλάχιστον τρεις δεκαετίες.
