Πόσα άτομα γνωρίζετε σήμερα που είναι ανώριμα συναισθηματικά.
Γυναίκες που προσπαθούν να μείνουν έφηβες, ντύνονται και συμπεριφέρονται ως έφηβες στα 40 στα 50 και στα 60 γιατί το νόημα της ζωής για αυτές είναι να ζήσουν την εφηβική ηλικία, μια ζωή χωρίς προβλήματα αλλά μόνο γλέντια, και χαρές. Τραβιούνται, βάφονται, σοβαντίζονται προκειμένου να κρατηθούν ίδιες με το παρελθόν, λες και αυτό είναι το μοναδικό ζητούμενο στη ζωή. Και η ζωή τους φεύγει σε ένα διαρκή αγώνα μην τυχόν και εμφανιστούν ατημέλητες, ή με αχτένιστο μαλλί, ή άβαφες, ξοδεύουν ώρες ατελείωτες να καλλωπίζουν τον εαυτό τους, να καλλιεργούν το εγώ και την ωραιοπάθεια για να μην τις πουν ότι δεν είναι κούκλες.
Και ενώ άλλες στην ηλικία των 50 έχουν κάνει οικογένεια, και έχουν ζήσει όλες αυτές τις χάρες της ζωής μέσα από τους άλλους, οι ανώριμες γυναίκες σκέφτονται μόνο το κοπλιμένο που θα εισπράξουν, φωτογραφίζονται σαν μοντέλα και επιδεικνύουν τις εικόνες τους,για να ακούσουν καλλωπιστικά σχόλια, για να αρέσουν γιατί αυτός είναι ο στόχος τους.
Μιλούν και συμπεριφέρονται σαν κοριτσάκια για να πείσουν τους γύρω τους ότι είναι μικρές και όμορφες παιδούλες. Αυτό είναι το πρότυπο που αντέγραψαν από την Τηλεόραση, και της μόδας δυστυχώς.
Άντρες που δεν θέλουν να αναλάβουν καμία ευθύνη, και απλώς αποζητούν πάντα μια μαμά να το φροντίζει και να τους λύνει όλα τα προβλήματα.
Που το μόνο ενδιαφέρον τους είναι τα αμαξάκια τους, και πως να περνάνε καλά χωρίς να έχουν καμία υποχρέωση.Και όταν φύγει αυτή η μαμά που μένουν μαζί της ως τα 40-50 τότε αποζητούν μια 2η γυναίκα μαμά που της αποδίδουν αυτό το ρόλο γιατί δεν αισθάνονται ασφαλής με κανέναν άλλον τύπο γυναίκας.
Κάντε μια έρευνα στο περιβάλλον σας, και θα δείτε ότι αυτή η φοβερή πάθηση έχει κατακλείσει όλη την κοινωνία μας. Μια αρρώστια της εποχής.
Το σύνδρομο του Πίτερ Παν αφορά ανθρώπους που δεν θέλουν ή δεν αισθάνονται ότι μεγαλώνουν. Πρόκειται δηλαδή για ανθρώπους που έχουν σώμα ενήλικα, αλλά μυαλό και συμπεριφορά παιδιού. Το σύνδρομο αυτό δεν εντάσσεται στην ψυχοπαθολογία
Το να μένουμε επικεντρωμένοι στον εαυτό μας αποτελεί ένα τυπικό χαρακτηριστικό της παιδικής και της εφηβικής ηλικίας. Σε αυτές οι ηλικίες τα άτομα περιμένουν και εξαρτιόνται περισσότερο από τους άλλους παρά από τον εαυτό τους. Παραπονιούνται όταν οι άλλοι δεν απαντούν στα αιτήματά τους και δεν τους ικανοποιούν τις ανάγκες τους. Αυτές όμως οι διαδικασίες για τις παραπάνω ηλικίες, αποτελούν μια διεργασία, μια πορεία προς την ωριμότητα .
Στην περίπτωση όμως που αυτές οι εκδηλώσεις εμφανίζονται σε “μεγάλους” προδίδουν ότι αυτά τα άτομα δεν είναι ώριμα, άρα δεν μπορούν να θεωρηθούν σαν υπεύθυνοι ενήλικες, αλλά κάποιοι που συμπεριφέρεται σαν παιδιά. ή εγωκεντρικοί έφηβοι. Αυτό σημαίνει ότι το συναισθηματικό παρελθόν μπορεί να μας κρατά φυλακισμένους και να μην μας αφήνει να περάσουμε στο παρόν και στο μέλλον, δηλαδή με λίγα λόγια να αναπτυχθούμε και να φθάσουμε στην ωριμότητα που σημαίνει στην ανεξαρτησία..
Την κατάσταση τις ανωριμότητας λοιπόν μπορεί να την πυροδοτεί το οικογενειακό περιβάλλον με διάφορους τρόπους. Μπορεί να αποτελεί μια μορφή εκπαίδευσης η οποία έχει σχέση με το πως παρουσιάζεται ο ενήλικας μέσα στην οικογένεια. Αν παρουσιάζεται π.χ. ο πατέρας, ή η μητέρα σαν κάποιον ο οποίος εξαρτάται από τους άλλους και δεν αναλαμβάνει τις υπευθυνότητες του, τότε δίνει το κακό παράδειγμα μην επιτρέποντας επίσης και στο παιδί του να αναπτύξει μια άλλη συμπεριφορά πιο ανεξάρτητη, η οποία μπορεί να θέσει σε κίνδυνο το κατασκεύασμα της ανωριμότητας που τόσες και τόσες γενναίες έχουν οικοδομήσει οικογενειακά στην Ελλάδα και τείνει, μέσα σε αυτά τα πλαίσια, να θεωρείται η ανωριμότητα σαν ωριμότητα.
Με λίγα λόγια τις περισσότερες φορές, το κάθε τέτοιο άτομο αποτρέπεται να εμπιστευτεί τον εαυτό του και να αποκτήσει μια γνώση και εμπειρία από την σχέση του με την κόσμο. Συνήθως παρεμβάλλονται άλλα μέλη της οικογένεια τα οποία αναλαμβάνουν να παίξουν το ρόλο του διάμεσου ανάμεσα σε αυτό και την κοινωνία με την δικαιολογία της προστασίας. Με αυτό τον τρόπο η συναισθηματική ανωριμότητα αποτελεί το ουσιαστικό περιεχόμενο μιας ανάπτυξης η οποία εμποδίστηκε. Η συναισθηματική ανωριμότητα αποτελεί το περιεχόμενο μια πράξης ζωής η οποία δεν πραγματώθηκε σύμφωνα με την επιθυμία του ατόμου, αλλά με την επιθυμία των άλλων.
Έχοντας λοιπόν μια προστατευτική μαμά που πάντα θέλει να έχει τον πρώτο λόγο, και να κάνει τα πάντα για σας πριν από εσάς..μόνο καλό δεν σας κάνει.
Επίσης έχω παρατηρήσει το φαινόμενο να κοιμάται ένα άτομο συναισθηματικά ανώριμο στο ίδιο κρεβάτι που κοιμόταν απο μικρό, και να μην κάνει καμία προσπάθεια να αλλάξει τη ζωή του, για να νιώθει ασφαλής.
Ποια είναι τα βασικά
χαρακτηριστικά των ανθρώπων με το σύνδρομο του Πίτερ Παν;
