Η πρόσφατη ιστορία μας δείχνει ότι:
όποτε η Τουρκία είναι υπό καθεστώς αποσταθεροποίησης πάντα βρίσκεται μια αφορμή για στρατιωτική επέμβαση, με σκοπό την εκτόνωση της εσωτερικής της πιέσεως.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελούν η εισβολή στην Κύπρο το 1974 αλλά και τα Ίμια.
Να περιμένουμε λοιπόν φασαρίες;
- - - - - - - - - - - - - - - - -
1974 ήμουν έξι ετών, αλλά θυμάμαι καθαρά τις εικόνες.
Είχαμε οπωροπωλείο-παντοπωλείο επί της Κομνηνών στο Ωραιόκαστρο τότε.
Σε μια μέρα άδειασε το μαγαζί. Η μάνα μου με έβαλε να κουβαλάω κονσέρβες και τρόφιμα στο σπίτι της γιαγιάς που ήταν ακριβώς από πάνω για να κρύψει για την δική μας οικογένεια. Έτρεχα, πήραν τα πόδια μου φωτιά..ανέβαινα και κατέβαινα τις σκάλες κουβαλώντας κάθε φορά από κάτι..Και μετά αφού ο κόσμος κατάλαβε ότι δεν είχαμε τίποτα να πουλήσουμε το μαγαζί έκλεισε. Και αρχίσαμε να τα κουβαλάμε στο σπίτι ένα τετράγωνο πιο πάνω στηνΡ. Φεραίου
Θυμάμαι εκείνα τα μπισκότα ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ σε μεγάλη συσκευασία μεταλλικού κουτιού, που έβαλα στο μάτι να φυλάξω για τις δικές μου ανάγκες.. ως παιδί.
Γκοφρέτες με αυτοκόλλητα μέσα.
ΠΑΝΙΚΟΣ που έμεινε ανεξίτηλα στη μνήμη μου...εώς σήμερα 40 χρόνια μετά.
Είχαμε τότε μια προβατίνα τη Λίζα την δεκαετία του 70. Η μάνα μου την άρμεγε και έκανε γιαούρτι και βούτυρο φρέσκο. Το χτυπούσε σε ένα μεγαλο πράσσινο γυάλινο μπουκάλι το βούτυρο. Φυσικά κότες πάντα και φρέσκα αυγά δεν έλλειψαν από το σπίτι. Ότι περίσσευε το πουλούσαμε σε φίλους και γνωστούς που δεν είχαν.
όποτε η Τουρκία είναι υπό καθεστώς αποσταθεροποίησης πάντα βρίσκεται μια αφορμή για στρατιωτική επέμβαση, με σκοπό την εκτόνωση της εσωτερικής της πιέσεως.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελούν η εισβολή στην Κύπρο το 1974 αλλά και τα Ίμια.
Να περιμένουμε λοιπόν φασαρίες;
- - - - - - - - - - - - - - - - -
1974 ήμουν έξι ετών, αλλά θυμάμαι καθαρά τις εικόνες.
Είχαμε οπωροπωλείο-παντοπωλείο επί της Κομνηνών στο Ωραιόκαστρο τότε.
Σε μια μέρα άδειασε το μαγαζί. Η μάνα μου με έβαλε να κουβαλάω κονσέρβες και τρόφιμα στο σπίτι της γιαγιάς που ήταν ακριβώς από πάνω για να κρύψει για την δική μας οικογένεια. Έτρεχα, πήραν τα πόδια μου φωτιά..ανέβαινα και κατέβαινα τις σκάλες κουβαλώντας κάθε φορά από κάτι..Και μετά αφού ο κόσμος κατάλαβε ότι δεν είχαμε τίποτα να πουλήσουμε το μαγαζί έκλεισε. Και αρχίσαμε να τα κουβαλάμε στο σπίτι ένα τετράγωνο πιο πάνω στηνΡ. Φεραίου
Θυμάμαι εκείνα τα μπισκότα ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ σε μεγάλη συσκευασία μεταλλικού κουτιού, που έβαλα στο μάτι να φυλάξω για τις δικές μου ανάγκες.. ως παιδί.
Γκοφρέτες με αυτοκόλλητα μέσα.
ΠΑΝΙΚΟΣ που έμεινε ανεξίτηλα στη μνήμη μου...εώς σήμερα 40 χρόνια μετά.
Είχαμε τότε μια προβατίνα τη Λίζα την δεκαετία του 70. Η μάνα μου την άρμεγε και έκανε γιαούρτι και βούτυρο φρέσκο. Το χτυπούσε σε ένα μεγαλο πράσσινο γυάλινο μπουκάλι το βούτυρο. Φυσικά κότες πάντα και φρέσκα αυγά δεν έλλειψαν από το σπίτι. Ότι περίσσευε το πουλούσαμε σε φίλους και γνωστούς που δεν είχαν.