Α-Ω Παραδοσιακές Κυψέλες των Ιαπώνων. Μυστικά της κάθε χώρας. Κατασκευή Ιαπωνικών κυψελών

Πως κάνουν οι Ιάπωνες τις δικές τους παραδοσιακές κυψέλες
Δείτε το Βίντεο

Τρύγος Μελιού

Α-Ω Πως να φτιάξετε πλεκτές κυψέλες απο άχυρο ή καλάμια

Δείτε το βίντεο

Α-Ω Φτιάχνω καλάθι για Μέλισσες. Δείτε το βίντεο

Α-Ω ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΕΣ ΠΕΤΡΙΝΕΣ ΚΥΨΕΛΕΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Βλέποντάς με την πρώτη ματιά αυτή την πέτρινη κατασκευή, σίγουρα δυσκολευτήκαμε να καταλάβουμε τη χρησιμότητά της. Όταν όμως ρωτήσαμε η απορία μας λύθηκε και μάλιστα μείναμε εντυπωσιασμένοι. Στη φωτογραφία λοιπόν, βλέπετε παλιές πέτρινες κυψέλες!
Μια ιδιαίτερη τεχνική την οποία χρησιμοποιούσαν οι παλιοί μελισσουργοί!
Τις βρήκαμε στον περιβάλλοντα χώρο στο εκκλησάκι του Αγίου Γεωργίου στα Χαλιωτάτα, της οικογένειας Σπαθή στην Κεφαλονιά.




Βλέποντάς με την πρώτη ματιά αυτή την πέτρινη κατασκευή, σίγουρα δυσκολευτήκαμε να καταλάβουμε τη χρησιμότητά της. Όταν όμως ρωτήσαμε η απορία μας λύθηκε και μάλιστα μείναμε εντυπωσιασμένοι. Στη φωτογραφία λοιπόν, βλέπετε παλιές πέτρινες κυψέλες! Μια ιδιαίτερη τεχνική την οποία χρησιμοποιούσαν οι παλιοί μελισσουργοί!
Τις βρήκαμε στον περιβάλλοντα χώρο στο εκκλησάκι του Αγίου Γεωργίου στα Χαλιωτάτα, της οικογένειας Σπαθή.
Αναρτήθηκε από  http://www.inkefalonia.gr/koinonia/

Α-Ω Παραδοσικές πήλινες κυψέλες προστατευμένες ανάμεσα σε πέτρες.

Τα έλεγαν διψέλια, που «φύτρωναν» στις μάντρες των χωραφιών και έτσι διατηρούσαν και προστάτευαν τις κυψέλες τους οι μελισσοκόμοι τα παλαιά χρόνια από τις σκληρές καιρικές συνθήκες του Αιγαίου πελάγους. Αυτό συνήθιζαν να κάνουν οι μελισσοκόμοι στη Σίφνο.

 Τα διψέλια, όπως μας ενημερώνει ο Εξωραϊστικός Σύλλογος Πλατύ Γιαλού «Η Πρόοδος», ήταν πήλινες κυψέλες που ήταν και γνωστές ως μελισσότρυπες ή στα σιφνέικα «μελισσότρυπφες».
Το διψέλι ήταν πήλινο δοχείο κωνικού σχήματος με ύψος γύρω στα εβδομήντα με ογδόντα εκατοστά, που στένευε κάτω στον πυθμένα και ήταν περίπου είκοσι εκατοστά και στο επάνω μέρος του το στόμιο ήταν κατά 15 εκατοστά πιο μεγάλο (35 εκατ.). Το στόμιο το έκλειναν με ένα πήλινο καπάκι στο οποίο υπήρχαν μικρές τρύπες, ίσα που να χωρούσε να περνάει μία μέλισσα. Το τοποθετούσαν όχι σε όρθια αλλά σε πλάγια θέση, ώστε να μην πιάνει μεγάλη επιφάνεια, καθώς ήταν επικίνδυνο να χτυπηθεί από κάποια αιτία και να σπάσει. Ετσι επινοήθηκαν και οι εσοχές, οι ειδικές θέσεις σκαμμένες στους τοίχους, που είχαν το ανάλογο βάθος για να χωράει μέσα ολόκληρο το διψέλι, η πήλινη κυψέλη. Στο άνοιγμα της εσοχής βρισκόταν το στόμιο με το καπάκι με τις τρύπες στο μέγεθος ενός εντόμου.
Με αυτόν τον τρόπο οι μελισσοκόμοι προφύλασσαν τις κυψέλες μελισσών από την κακοκαιρία, τη βροχή, ή την υπερβολική ζέστη. Με το πολύ κρύο το μελίσσι θα υπέφερε και θα χανόταν. Και με την πολλή ζέστη, όταν ο ήλιος θα χτυπούσε την κυψέλη σε όλη της την επιφάνεια, οι κηρήθρες θα έλιωναν και θα καταστρέφονταν.

Αναρτήθηκε:  http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=449658

Α-Ω Και το μέλι φορολογούνταν στο Βυζάντιο. ΜΕΛΙΣΣΟΕΝΟΜΙΟΝ ήταν ο φόρος του μελιού

Θα πρέπει  ν’ αναφέρουμε ότι, όπως κάθε επαγγελματίας ΜΕΛΙΣΣΟΚΟΜΟΣ στο Βυζάντιο, έτσι και οι μελισσοκόμοι δεν εξαιρούνταν της φορολογίας. Ήταν αναγκασμένοι σε κάθε περίπτωση να πληρώνουν στο κράτος φόρο για τη βοσκή των μελισσών. Ο φόρος αυτός ονομαζόταν «μελισσοενόμιον» ή «δόσις μελισσών».

Α-Ω Θυμαρίσιο Ρηχειώτικο Μέλι απο κοφίνια.Πως γινόταν η Μελισσοκόμιση τη δεκαετία του '30

Στην Κουλοχέρα όπως και τα γύρω βουνά Γαϊδουροβούυνι και Πούλο κυριαρχεί το θυμάρι. Θυμάρι σημαίνει μέλισσες και μέλισσες σημαίνουν μέλι. Η Ρηχιά λοιπόν παρήγαγε εξαιρετικό Μέλι Εξαιρετικό Θυμαρίσιο μέλι. Γιατί την εποχή εκείνη το ρηχιώτικο μέλι ήταν γνήσιο Θυμάρι. 

Το μέλι από τα ανοιξιάτικα αγριολούλουδα χρησιμοποιούταν για την αναπαραγωγή ενώ το ρείκι και ο κονιζός το φθινόπωρο για την διατροφή των μελισσών τους χειμωνιάτικους μήνες. Έτσι το διαθέσιμο μέλι για τον μελισσοκόμο ήταν το μέλι των καλοκαιρινών μηνών, δλαδή το θυμαρίσιο. Οι μέλισσες, όπως και οτιδήποτε άλλο στο Ζάρακα ήταν αυτάρκεις. Δηλαδή οι μέλισσες γενιόταν ζούσαν και πέθαιναν στα όρια του ζάρακα. Να σημειώσουμε ότι οι κυψέλες πριν το 1935 ήταν κοφίνια και συνεπώς αμετακίνητες. Παρά όλα αυτά, οι μελισσοκόμοι στη Ρηχιά πριν το 1930 ήταν ελάχιστοι. Μια τοπική παροιμία λέει. «Αν κάναν όλες οι μύγες μέλι δεν θα τρώγαν μόνο οι Μοναίοι». 

Ο μπάρμπα Μιχάλης ο Μονός (Μπέλεσης) ήταν ο μεγαλομελισσοκόμος της εποχής.

Μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 30, οι κυψέλες στη Ρηχιά ήταν κατασκευασμένες από κοφίνια. Όπως τα γνωστά κοινά κοφίνια είχαν σχήμα αναστραμμένου κόλουρου κώνου. Τα πλευρά ήταν στεγανοποιημένα με σβουνιά (ένα μείγμα από κοπριά αγελάδας, χωμα και νερό), σε κάποια ορισμένη αναλογία. Το σκέπασμα αποτελείτο από χόρτο ??????. Στο πάνω μέρος του κοφινιού ήταν τοποθετημένα τα κανόνια (ναι έτσι τα έλεγαν). Τα κανόνια ήταν ξύλινα πηχάκια, άνισα , ούτως ώστε όταν τοποθετούνταν στο πάνω χείλος του κοφινιού σχημάτιζαν ένα λείο πάτωμα αλλά μόνο στην πάνω όψη. Στην κάτω πλευρά των κανονιών που ήταν τριγωνικά, κρεμούσαν οι μέλισσες τις κερήθρες, που φυσικά έπαιρναν την μορφή του κοφινιού. Κατά τον τρύγο, αφαιρούσαν τόσες κερήθρες όσες έκρινε ο μελισσοκόμος. 

Τις έκοβαν σε τεμάχια τις τοποθετούσαν Σε δοχεία καλά σφραγισμένα για να αποφύγουν τις μέλισσες και τις σφήκες και τις μετέφεραν με μουλάρια ή γαϊδούρια στο μελισσοκομείο. Εκεί τις έστυβαν μέσα σε κόφες και άφηναν το μέλι να στραγγίσει. Τις στραγγιγμένες κερήθρες τις έβραζαν και με μια ειδική διαδικασία αφαιρούσαν το κερί. Συνεχίζοντας το βράσιμο του νερού των κερηθρών έφτιαχναν το πετιμέζι. Δυστυχώς δεν υπάρχουν φωτογραφίες αυτών διαδικασιών.