Φέτος το Πάσχα είπα να μην ασχοληθώ με τα τετριμμένα, να προσέξω τον εαυτό μου λίγο παραπάνω, να κάνω αυτά που η ψυχή ζητάει, να την ανιχνεύσω και να την αμείψω.
Δεν έβαψα λοιπόν αυγά, δεν έκανα ενδελεχή καθαριότητα, από πάνω προς τα κάτω, όπως με είχε μάθει η μάνα μου, δεν άλλαξα τραπεζομάντηλα , δεν κολλάρισα πασχαλιάτικά πετσετάκια, δεν πίεσα τα παιδιά... μου να κάνουμε μαζί Ανάσταση επικαλούμενη την αρχαία περί εστίας συνήθεια, ούτε περί οικογένειας έθιμα, και είπα να είμαι cool.
Οδηγήθηκα στην παλιά μου γειτονιά ,εκεί που μεγάλωσα, όπου δεν είμαι ποτέ η κυρία Κ, αλλά η Τασούλα, η κόρη του κυρ Στέλιου και της κυρά Μαίρης.
Έψαλλα στη χορωδία των εγκωμίων, με τις παλιές συμμαθήτριες και τις κόρες τους πια, έκλεψα λίγο χρόνο από τα αρχικά γράμματα της μεγάλης Πέμπτης και τις μάζεψα σε ένα καφέ , λίγο έξω απ την εκκλησία.
Σαν κοπελούδες κάναμε, μη σας πω τώρα ότι εμένα όλες μου μοιάζαν ίδιες κι απαράλλαχτες όπως τότε, τι πράγμα κι αυτό, ενώ αν δω ξένο άνθρωπο πέφτω, μπαμ, στη σωστή ηλικία με απόκλιση έτους, μ` αυτές παθαίνω εντελώς το αντίθετο.
Μας κέρασε η πιο προκομμένη, γιατί έγινε συμπεθέρα. Ευχηθήκαμε, η κουμπάρα μου εξέφρασε τον πόθο να γίνει κι αυτή, η κόρη της τριάντα και ούτε δεσμό ούτε τίποτα, είπα εγώ με τη συνηθισμένη επαγγελματική μου συνέπεια στις τακτοποιήσεις και στα προξενιά « θα το κοιτάξω», κι όλες με πίστεψαν, ακόμη κι εγώ. Είπα ότι κι εγώ παρά λίγο να γινόμουν πεθερά αλλά , τι περίεργο, όλες μαζί , σαν συνεννοημένες, «εσύ, έχεις καιρό ακόμη, μη βιάζεσαι» μου είπαν, είπαν ακόμη ότι μικροδείχνω και προς στιγμήν πίστεψα κι εγώ ότι ήμουν μικρότερη τους, άλλωστε πάντα πήγαινα σχολείο με τα κορίτσια γεννημένα την επόμενη χρονιά απ αυτήν της γέννησης μου, σιγά μη σας πω ποια, γιατί είμαι γεννημένη Φεβρουάριο.
Δεν ψώνισα λοιπόν τίποτα καινούργιο, άρχισα όμως τα περπατήματα στο βουνό, που είχα παρατήσει παραπονούμενη πως δεν έχω άντρα να με συνοδεύει και φοβάμαι στις ερημιές. Ξεκίνησα μόνη, έφτασα σε ύψη που δε φανταζόμουν, εννοώ περπάτησα μαζί με κατσίκια , βοσκούς και μαντρόσκυλα, φοβήθηκα λίγο στην αρχή και μετά έπεισα έναν φίλο μου ότι είναι πολύ χοντρός και χρειάζεται περπάτημα, μετά χαράς να τον αναλάβω εγώ η …λεπτή, πρέπει να έκανε καλή δουλειά το marketing που παρακολούθησα τόσα χρόνια, και περπατάμε τώρα μαζί σε βουνά και λαγκάδια. Φτάσαμε τα έξι χιλιόμετρα και που είσαι ακόμα.
Προγραμμάτισα τα βαφτισίμια για μετά τις γιορτές, κάτι δίδυμα κουκλιά που βάφτισα πριν δυό χρόνια, ταρζανάκια κανονικά, πέφτουν με φόρα ο ένας πάνω στον άλλον και ξεκαρδίζονται τι να σας πω. Τις μεγάλες μου βαφτισιμιές, τις πρώτες, καθηγήτριες και δασκάλες όλες, τις προγραμματίζω κι αυτές για την επόμενη εβδομάδα, θα τις κάνω το τραπέζι και θα τα πούμε όλα επαγγελματικά, οικογενειακά και φυσικά ερωτικά.
Όσο για την καινούργια αγάπη, τη γραφή, λέω να σταματήσω την προσπάθεια για το Νόμπελ προς το παρόν, να ξεαγχωθώ και να κάτσω να σας γράψω κάτι να σκάσει κι εσάς λίγο το χειλάκι σας, που είμαι σίγουρη αν σας ρωτήσω θα μου πείτε ότι δεν σας έφτασαν τα λεφτά, ότι μαλώσατε με τη μάνα σας, ότι είχατε μελαγχολία των γιορτών, ότι κλάψατε, ότι σηκώσατε το τηλέφωνο και πήρατε τον τέως σας κλαίγοντας κι αυτός ήταν ψυχρός μαζί σας , σίγουρα είχε άλλη στην αγκαλιά του και τόσα άλλα που δε θα μου πείτε, γιατί αυτό είναι ένα δημόσιο μέσο επικοινωνίας και εσείς ντρέπεστε να εκτεθείτε μη σας γελάσουν και πέσει η δουλειά σας και η υπόληψη σας.
Μη βιάζεστε, δεν ήταν και για μένα όλα ρόδινα .Σιγά σιγά, δίνετε μου μια μέρα καιρό να τα αποθηκεύω λίγο στη μνήμη και , έτσι ημίφρεσκα θα σας στείλω πεσκέσι κι άλλα δικά μου πασχαλιάτικα χαμπέρια για κλάματα που φιλοδοξώ να τα μετατρέψω σε γέλια η έστω χαμόγελα.
Σας αφήνω τώρα, γιατί ετοιμάζομαι για το πασχαλιάτικο γεύμα κι εγώ γράφω ακόμα η τεμπέλα η αθεόφοβη. Βρε, μπας και σας νοιάζομαι πιο πολύ απ τους κοντινούς μου, λες να έχω αρχίσει να εθίζομαι;
Αυτό θα το σκεφτώ αύριο, που έλεγε και η Σκάρλετ. Σας στέλνω το μήνυμα και τρέχω να ετοιμαστώ.
Καλό φαγητό και γλέντι
ΥΓ: ( μη φάτε πιο πολύ απ` όσο αντέχετε.
Μην ξεχνάμε τα σκυλιά, τρώνε αποφάγια).
Γράφει η Αναστασία Καραογλάνη
.jpg)